Heimilisblaðið - 01.10.1938, Síða 30

174
HEIMILISBLAÐIÐ
»Eða eí’ þú ætlaðir þér aldrei að giftaat«.
Prcstskonan leit til hennar. Inga beit á
vöi ina. Iíún hafði ,sagt of mikið.
III.
LœknLfrúin.
Það var bakað og bruggað á prestsseti'-
inu. Læknisfrúin hafði gert, boð um vænt-
anlega heimsókn sína. Það var varlegra að
taka vel á móti henn;, því hún var upi>-
alin í kauptúni, og gerði í cl'u háar kröf-
ur handa sjálfri sér., sem von var. Læknir-
inn varö að fylgjast með. Sumir hvísluðu
nú ofurlágt ,sín á milli, að þar væri nú
mest nafnið af lxkni, en ekki ann ð. Það
bar csjaldan við., að ef komið var eftir með-
ulum, að læknirinn, hristi höfuöið og sagði
nokkuð hast: »Hefi það ekki t, 1! — Þekki
það ekkik Eins var það oft þótt um jafn
algeng meðöl væri að ræða sem heftiplást-
ur og hacgðalyf.
Ingu var forvitni á að sjá lækni þenn-
an, s,em hún bjcst, við að þurfa að hafa
meira og minna saman við að sælda.
Læknishjónin voru komin. Inga hafui
rekist á þau alveg óviljandi í bæjardyr-
unum., en flýtt sér f.am hjá þeim. Frúin
hafði þó haft augun opin, og er Inga var
að sleppa inn úr dyrunum, sagði hún hálf-
hátt við mann sinn:
»Sástu hana, góði? Þvílíkur gikkur!
Ilvað hún er cgeðfeld! Þetta var nýja yfir-
setukonan okkar. Sú er þó ekki á marga
fiska. fín!«
»Eg sá ekkert«. sagði læknirinn vand-
ræðalega.
Inga hljóp inn í herbergi sitt. Hún var
eldrauð í framan. Svona var þá kona
læknisins. Hún hafði heyrt hvert orö, sem
hún sagði.
Pres'sfrúin kcm í dyrnar og sagði:
»Góða Inga mín! Lækn'rinn óskar að sjá
þig«.
■»Er það nauðsynlegt?« spurði Inga og
hvesti augun á frúna.
»Já, ble-suð, og meira en það«, svaraði
frúin og brosti glettnislega.
Þær gengu fram til hjónanna, sem prest-
urinn skemti með f„örugu samtali.
Frú Guðrún kynti Ingu fyrir iæknis-
frúnni: »Frú Þórunn! — Ungfrú In,ga!«
»Ó, komið þér sælar!« sagði læknisfrúin
tepi ulega, »gleður mig að kynnast, yður,
kæra yfir,setukona!«
Hún leiddi hana til læknisins, sem tók
upp gleraugu sín. Eftir að hann hafði fág-
að j:au vancllega cg sett þau upp, starði
hann á Ingu. Inga var svo veraldarvön,
þótt ung væri, að hún sá'strax að fyrir
fj aman sig hafði hún vægast sagt, hroka-
gikk, þótt læknisnafn bæri. Frúin tók
hana tali, og eftir að hún hafði ferðast
með hana í tali um aha sveitina, og kynt
henni hvert heimili með ekki sem vin-
gjarnlegustum oiðum, tók hún að lýsa
fólkinu.
»Fólkið hérna í sveitinni er e tthvað svo
an:laust«, .sagðí hún, »þér skiljið mig„
kæra ungfi'ú. Hér eru allir andlausir
nema blessuð prestshjónin. Ö, það er svo
þreytandi þetta, ru,sl!«
Hún dæsti við.
Inga þagði. Hún hafði altof oft heyrt,
samskonar orö í kaupstaðnum, en henni
hafði aldrei geðjast, að þe m. Iiún bar þær
saman í huganum, læknisfrúna og Mettu
gömlu, og það var ekki lítið sem Metta
græddi á þeim samanburði.
L eknisfrúin vék sár nú að frú Guð-
rúnu, settist hjá henni, hreykti sér til í
sætinu og tók þann’g til máls:
»Nú er »Gellivör mamma« búin að taka
Mörgu Rauðnefju, og hún komin á steyp-
irinn! Já, þvílíkt uppátækik
Inga hlustaði forvi 'a. Þetta, nafn hafði
hún ekki heyrt fyr.
Frú Guðrún hnyklaði brýrnar og léttur
roði flaug um kinnar hennj. »Ég hefi ekki
heyrt þetta«, sagði hún, »en það var eftir
Sæunni að líkna; þarna hefir það vist ver-
ið gustuk«.
»Ö, gcöak svaraði læknisfrúin,, »hún er