Heimilisblaðið - 01.10.1938, Qupperneq 44

188
HEIMILISBLAÐIÐ
Korpu,s Júris hafði gengið út úr stof-
unni, en kom nú inn aftur með kápu og
hatt Andreu Margrétar. »Eigum við þá
ekki að halda af stað?« spurði hann.
»Ætla,r þú ekki að koma með okkur,
Emma?« spurði Andrea Margrét.
»Ja -— ég veit ekki. Ætlið ]íér að verða
samferða, Kristófer?«
»Ég er þreyttur«, svaraði Gamli, —
»mig langar meir til að sitja heirna hjá
foreldrum yðar«.
»Kris.tófer er góður maður«, sagði prest-
urinn; »hann lætur sér ant um okkur,
gamla fólkið. Þið hin hugsið ekkert um ann-
að en að spjá.trungast og leika fíflaleiki —
við gamila fólkið megum ykkar vegna sitja
heima og láta okkur leiðast«.
Emma sagðist þá ætla nð vera heima.
»Kærðu þig ekkert fyrir þetta«, sagði
presturinn; »farðu bara; hig langar hvort
sem er svo mikið til þess^.
Eh; Emmu virtist ekki langa til að íara
með okkur. Hún settist við hliðina á Gamla
og ætlaði að fara að taka sér verk í hönd;
en þá sagðist Andrea Margrét ekkert fara,
ef Emma vrði ekki samferða; lét þá Emma
undan, einkum þegar við Korpus Júris
lögðum báðir að henni líka.
Eg flýtti mér að bjóða Andreu Margréti
að leiða hana, en. Korpus Júris varð hlut-
skarpari — hann varð líka á undan með
tilboð sitt. Mitt hlutsskipti varð því, að
leiða Emmu — og ég þurfti ekki að iðrast
skiptanna.
Það gat varla heitið, að ég hefði talað
eitt e'nasta orð um daginn, en nú náði ég
mér niðri aftur.
Snjórinn marraði undir fótum okkar, og
frost var mikið; en v’ð hliðina á henni
Emmu gleymdist mér brátt ísinn, kuld-
inn og snjórinn. Viðræða hennar var þrung-
in mildi og blíðu; hún kom ætíð svo vel
orðum að hugsunum sínum, en þær voru
hreinar cg fagrar, eins og mánageislarnir.
Það var eins og alt, sern hún talaði um,
yrði hafið á æðra andlegt ,stig, þar sem
öll misklíð og alt. óhreint og lágt hyrfi.
Margt benti hún mér á — margt, sem ég
hafði aldrei veitt eft:rtekt; áður; og það
var ekki aðeins, að ég sæi það; nei, ég sá t
það líka í alt öðru ljósi, en ég annars myndi
hafa ,séð það. Iiún sá ætíð undir óhrein-
um og hrufóttum hjúpnum e'nhvern. gim-
stein, sem enginn annar tók eftir. Loksins
fórum við að tala um Gamla, og ég undr-
aðist, hve innilega cg blíðlega henni lá orð
til hans. Gamli hafði ætíð verið eins og
álengdar frá. mér; ég hafði eigirlega aldrei
gert mér grein fyrir tilfinningum mínum
gagnvart honum, eða framkomu hans gagn-
vart mér: við voium bræður, og svo var
ekkert verið að fást um það frekar. Mér
þótti vænt um hann; en ég hafði aldrei
orðið var við neitt aðdáanlegt, í fari hans.
öðru máli var að gegna, þegar Emma fór
að tala um hann; það var því líkast, sem
hún héldi, að hann væri einhver æðri vera.
Hún ætlaði aldrei að verða búin að dá-
sama hann: Hann sæi hið æðsta, og feg-
ursta í hverju einu, hann væri stór-ment-
aður og hjarta hans væri ætíð reiðubúið f
að miskunnai sig yfir þá, ,sem bágt ættu.
En ég svaraði og sagði, að þrátt fyrir alla
sína góðu kosti, þá væri þó Gamli mesti
draumóramaður, og skeytti lítið um um-
heiminn.
»0g þetta leyfið þér yður að segjak
sagði Emma, með slíkum ákafa, að mig
rak í rogastanz; »þér fenguð þó sönnun
fyrir því í dag, að hann hugsar um yður
með ást og viðkvæmni«.
»Hvernig þá?« spurði ég.
»Eruð þér strax búinn að gleyma í hve
mikilli angist, hann var yða,r vegna í kvöld.
Og virðið þér einskis gleðí hans yfir þvi,
að sjá yöur aftur?«
»JÚ, það var nú svo dæmalaust, hátíð-
legur atburður«, sagði ég; »hann hélt, að
ég væri druknaður, svo það var engin
furða, þótt hann gleddist, yfir að finna mig
lifandi. Þannig hefði farið fyrir mér í hans
sporum; og cettur mér þó ekki í hug, að