Heimilisblaðið - 01.02.1939, Blaðsíða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
27
Jóladagar á Hnetu'búsprestsseiri
Eftir \ikoIaj 18 ára (Próf. Henrik Sliarling)
Pað getur vel verið, að sá verði einhver,
sem hneykslast á kappræðum okkar
bræðra, og ímyndi sér, að samlyndiö okk-
ar á miili hafi ekki verið eins gott og það
hefði átt að vera, En sé nokkur sá, sem
hugsar svo, þá ætla ég í eitt skifti fyrir
öll aðsegja honum það, að kappræður þess-
ar spilli á; engan hátt samlyndi okkar. Nei,
þvert á móti. Kappræðugirni okkar hlýtur
að hafa verið erfðafé frá löngu liðnum for-
feðrum — frá þeim tímum, þegar náung-
inn sannfærðist ekki, fyr en »af fauk höf-
uðið«. Venjulega voru kappræður ekki tíð-
ar á meðal okkar. En hérna á Hnetubúi
var eins og alt yrði til þess að egna andann
og a sa hann til mótmæla — og var það því
undarlegra, sem alt- á prestssetrinu virtist
þrungið friði og farsæld, ást cg eindrægni.
En öll þessi sveitasæla, virtist hafa þvea--
öfug áhrif á okkur. Og einkum var það
Korpus Juris, sem sekastur var, hvað and-
mæli og þrætugirni snertir; hann var á,-
kaflega uppstökkur þessá'viku; hann var,
ef ég má svo að orði komast. — engu líkari
en reglulegu fúleggi. Pað var sama hvað
sagt var -- retíð varð það til að hleypa í
Korpus Júris og vekja þrætugirni hans.
fundið. -— Viltu þá, vinur rninn og Frelsr
ari, Jesús Kristur, lyfta upp krossi þín-
u,m, svo ég fái komið auga á hið! heilaga,
nýja blóö, heilsugjafa nýs lífernis, frelsis,
fyrirgefningar og sálu.bóta? — Þá verður
skuggadagur dauðans mér að sólarupp-
komu lífsins, páskaljósi. Þá verður minn
dómsdagur mér aðl krýningardegi frelsis-
ins. Þá verður eilífðin mér að takmarka-
lausum, óumræðilegum fögnuði og sælli
gleði.
Lof og dýrð og eilíf þökk sé þér fyrir
hinn dýrmæta kross þinn, frelsari minn.
Þetta kom nú reyndar ekki oft fyrir gagn-
vart. Gamla, því að Korpus Júris bar sér-
staka viröingu fyrir honum — en það var
ég, sem fókk smjörþefinn af því, eins og
áður er ^ ikið að. — Og' svo er bezt að halda
sögunni áfram.
Se'nm hluta dagsins, vorum við öll í dag-
stofunni. Prestkonan og dætur hennar sátu
við sauma sína ’og við bræðurnir sátum og
horfðum á þær. Þá kom presturinn inn og
bauð mér í skák.
Ég tck boðinu; en ,satt: ð regja, þá fannst
mér að hann hefði alt að einu getað boðið
Korpus Júris að tefia, eins og mér. Andrea
Margrét kom með taflið, og svo byrjuðum
við.
Til allrar ógæfu, var hugur minn miklu
oftar hjá Andreu Margréti, en taflinu. —-
Og ég missti hvern hcföingjann á fætur
öðrum.
»Nú«, sagði presturinn; »þér eruð víst
að tefla. »Fyrs.t.ur úr borði. Skák og mát«.
En ég heimtaði hefnd, til þess að prest-
inn grunaði ekki, hvernig hugsunum mín-
um væri variö. En seinna taflið fór ekki
betur fyrir mér; og' um leið og presturinn
sagði: »Skák og mát,«, kom ég eitthvað ó-
Urn alla eilífð skulu Lambið og Krossinn'
vera ljósvitarnir, sem lyfta sá! minni til
hæða.
Einn er til, sem ölliim gr&iðir
ennþá miskunn, náð og grið,
einn, er týndan aftur leiðir
inn í lífsins lielga frid;
einn, sem\ benjablóð s’tt rauða
blæða lét á krossins tré;
oss til lausnar leið liann dauða,
lifir samt, því u\pp hann sté.
(Að mestu: Fr. Wislöff). Jrn. H.