Heimilisblaðið - 01.02.1939, Blaðsíða 10

30
HEIMILISBLAÐIÐ
Þar gat. éo þó tyllt mér, án þess að þurfa
að tala. Ég ræskti mig- nokkrum sinnum,
þagði svc giða stund, stóð síðan upp og —
fór.
Um leiö og ég var að fara, hvíslaði
Andrea Margrét að mér:
»Og þér gáfust þá upp, herra minn!«
Samræðan á mdli herra Hans og bróðui'
míns, var nákvæmlega á sama deplinum,
eins og hún var, þegar ég skyldi viö þá.
Ég stórundraðist það þol, sem Korpus
Júris sýndi. Þarna stóð hann altaf í sömu
sporunum, og virtist hlusta með stakri at-
hygli á herra Hans. Mér kom ósjálfrátt tii
hugar vörðurinn í Pompeji, sem stóð kyr
í sömu sporum, á meðan Vesúvíus var aö
gjósa, murar og turnar hrundu í grunn og
all.t lifandi og dautt grófst undir ösku og
rústum. Þannig stóð Korpus Júris og léi:
jafnt og jictt í ljós sömu athyglina. Að vísu
bar mig nú barna aö, svo Korpus Júris
hefði getaö laumast, burtu, en hann stóð
kyrr og virtist vera mjög ánægöur. Og lán
var það, aö hann fór ekki, því að þegar ég
var búinr. að hlusta á lofræðurnar um fol-
ann í tíu mínútur, var þolinmæði mín ger-
samlega þrotin.
Ég leit á úrið mitt — klukkan var sex.
»Herra trúr«, hugsaði ég. »Ósköp ætlar
kvöldiö að ti’eynast lengi. Hvernig á ég
að reyna að stytta það?«
Ég var farinn aö hugsa unr, að fylgja
dæmi Gamla, bróöur míns. Hann sat og sat
og las og las, eins og enginn íoli og ekk-
ert tryppi og enginn Marteinn Jensen og
enginn Kjeldborg bóndi væri til í heimin-
um. Þá var allt í einu slegið ofur mjúk-
lega á öxiina á mér; ég sneri mér við, og
þar stóð þá Andrea Margrét.
»Ég þarf fram í búr, til að gera dálítið.
Viljið þér ekki verða samferða?«
Ég var ekki lengi að hugsa mig um, held-
ur fór ég samstundis á eftir henni; og mér
til mestu ánægju sá ég, að Korpus Júris
leit öfundaraugum á eftir okkur. En herra
Hans var nú ekki á því að sleppa takinu
sem hann var búinn að ná á honum.
»Ég mátti til að miskunna mig yfir yð-
ur«, sagði Andrea Margrét, þegar hún-var
búin að loka hurðinni á eftir okkur. »Þév
eruð svo dæmalaust sútarlegur!«
»Hvú — púh!« svaraði ég og stundi.
»Hvernig eigum við að fara að því að lifa
af þetta kvöld?«
»Eru það sjálfir stúdentarnir, s.em eru
að láta hugfallast? Þeir, sem geta allt, sem
þeir vilja — eða var það ekki þannig? Þetta
er nú mem sneypan fyrir yður«.
»Já«, svaraði ég; »en mér hafði heldur
aldrei komið til hugar, að nokkur maður
gæti verið svona afskaplega leiðinlegur —
þet.ta tekur engu stundlegu tali«.
»Þarna sjáið þér, að ég hafði rétt fyrir
mér. En svo verðið þér líka að gæta þess
að því meiri örðugle kar og því meiri vinna.
þess meiri er heiðurinn, þegar takmark-
inu er náð«.
»Já, já— kvöldið er nú ekki búið enn
þá; hver veit nema mér detti eitthvert
snjallraði í hug, þegar minnst varir, og
al.lt veröi þá í uppnámi af kæti og glensi«.
»Já, bara að yður hugkvæmdist nú eitt-
hvert snjallræöi, og það fyrr en seinna
þess væri óskandi. Ég ætla nú að gefa yð-
ur eitt mjaðarglas; kannske að andinn komi
þá yfir yður. Og þarna eru gyöingakökur,
sem þér getiö gætt, yður á -— yóur veitir
ekki af því á eftir öllu þessu andstreymk.
Svo tylltum við okkur, hvert á. sinn tré-
stólinn, og drukkum mjög og átum gyðinga-
kökur í mestu makindum.
»Anna"S'<, sagði Andrea Margrét, og
skenkti miði í glasið mitt að nýju, »væri
ágætt fyl’ir your, að taka Friðrik yður til
eftirbreytni. Sáuð þér ekki hve þolinmóð-
ur hann var? Þarna stóð hann eins og
klett.ur og hlustaði og hlustaði á söguna,
sem herra Iians var að segja; og býst ég
Idó við, að hún hafi ekki verið mjög fjörg-
andi — ef ég þekki hann rétt — hann hr.
Hans«.
»Friðrik hefir nú gott af þessu«, svaraði
ég; »hann hefir ekkert gert í allan dag,