Heimilisblaðið - 01.02.1939, Blaðsíða 16

36
HEIMILISBLAÐIÐ
bjuggum við í stóru og skemmtilegu húsi.
Allt var þá svo blítt og indælt. Mér eru
æ í barnsminni jólin. Þá höfðum við jóla-
tré með 100 ljósum, og þá var glatt og
margt um manninn hjá okkur. Eg gekk
glöð og ánægð kringum tréð með öðrum
jafngömlum börnum. — Þar voru einnig
margir fulloronir. Ó, þeir gieðidagar!« Inga
stundi. »Svo breyttist allt í einu vetfangi.
Pabbi reri til fiskjar á útlíðandi vetri. Bát-
urinn komst upp undir lendinguna. Vio
mamma stcðum báðar á sandinum. Brim-
hljóðið var ægilegt. Ég sá, pabbá veifa okk-
nr'. Hann hafði séð og þekkt okkur frá öll-
um hinum, sem voru þar. En þá kom alda.
Ö, Guð! Enn þá get ég ekki talað um þetta,
þótt 14 ár séu nú síðan. Seglið hvarf og
kom ekki upp aftur. Mamma varð einmana
ekkja, en ég föðurlaus. Svona liðu nú 8 ár.
Ég var orðin 18 ára. Fólk sagðj, að ég væri
heldur myndarleg eftir aldri. Við urðum
að selja húsið okkar og leigðum aðeins tvö
lítil herbergi. Hvað var nú orðið af öllum
vinunum okkar? Þeir voru horfnir, og allir
gleðidagarnir einnig«.
Inga þagnaði. Sæunn rétti henni hend-
ina. Þær héldust í hendur. Hitastraumur
fór um Ingu fram. í hverja taug. Vinfasta,
sterka handtakið hafði haft sín áhrif. Eins
og tvær elskandi sálir sameinast í ljúfum
dra'umi, þótt langt sé á milli, eins nálg-
uðust hjövtu beggja þessara göfuglyndu
kvenna bvort annað, þótt önnur væri barn
kaupstaðarins, en hin barn náttúrunnar,
Eftir langa stund hélt Inga áfram sögu
sinni:
»Mamma várð allt af lasnari og hrumari,
en þá gerbreyttist líf mitt. Ungur maður
kom til kaupmannsins og var við verzlun-
ina. I fyrsta sinni er ég áyá hann, elslíaði
ég hann. Hvað ég var bæði sæl og vansæl!
Hann fór að venja komur sínar til okkar,
og ástúð hans og lýtalaus framkoma töfr-
aði mig, en mamma var kvíðandi. Ég hélt
engu leynuu fyrir henni. Hún vissi um ást
rnína, Ijúfa og he'ta. Það hryggði mig inni-
lega hve bágt hún átti með að trúa því,
að hann væri mér einiægur. Jæja, ég vil
nú ekki dvelja við hvert atvik, en eftir
lítinn tíma vorum við trúlofuð. Ég gaf hon-
um glöð hönd mína og' hjarta. Ég heimsk-
inginn, hugði, að sál hans væri hrein og
hvít sem mjöll, en hún var svört — svört,
sem bik. Síðan fór hann til Reykjavíkui.
um haustið. Þar sagðist hann eiga hús og
bjarta framtjo. Oft höfðum við setið sam-
an, og lýsti hann þá ást sinni með mörgum
fögrum orðum, svo hrífandi og seyðandi,
aö cg gleyjndi öllu öðru og lá alsæl í faðmi
hans. Hérna er mynd af honum. Líttu á!«
Sæunn leit á, myndina. »Hvað er þetta,
Inga mín?« sagði hún, »það er mynd af
piltinum henanr Bjargar sálugu«.
»Já, það er hún«, sagði Inga, »pilturinn
hennar Bjargar og engillinn rninn voru einn
og sami maður. Líttu neðan undir myncl-
ina. Hér stendur, 13. september, það er
dagurinn sem hann kvaddi mig, og á hinni
myndinni stendur líka 13 september, að-
eins tveggja ára munur. Því tók mig svo
sárt, þegar ég sá myndina og vissi að hann
var faoir Dóra litla. Hefði mér þó mátt á
sama standa, því löngu var hann mér tap-
aður, en það er ekki allt. búið enn þá«.
Inga þagnaði. Sæunn starði á klettabelt-
in fram með hömrunum. Hún var eins og
utan við sig. Að eyrum Ingu barst þýður
klukknahljómur. Hún reyndi að gera sér
grein fyrir hvaðan hljóðið kæmi, en gat
ekki greint það. Allt einu heyrðist henni
sungið, rétt hjá sér með mörgum röddum:
»Skín á himni skír og fagur
hinn skæri hvítasunnudagur —« o. s. irv.
Inga greip í Sæunni. »Hvað er þetta?«
spurði hún undrandi.
Það var sem Sæunn vaknaði af draumi.
»Æ, góða!.Við skulum ganga, heim«, sagði
Sæunn, »það er synd að tefja hér lengur,
enda getur heyrst. til okkar«.
»Hér i þessari einveru?« ték Inga fram í.
»Gerðu það fyrir mig að tala, ekkert«,
sagði Sæunn hvíslandi og’ leiddi Ingu af
stað. »Ég’ er skygn. Láturn fólkið segja hvað