Heimilisblaðið - 01.02.1939, Blaðsíða 14

34
HEIMILISBLAÐIÐ
Inga Ijósmóölr,
Eitir Hcnriettu frá Flatcy.
VII.
ÆskuratmSr.
sVmdraums að njóta, meini maður enj;'i,
því i.ior’gunrósar blómatið er naum,
vort hugar-Eden, h.iminsœlu gengi,
er horfið burt með þessum fagra draum .
(Stgr. Th. þýddi).
Ing'a var búin að vera fimm vikur á
HyrningsstöSum. Margréti heilsaðist seint,
og Sæunn beiddi Ingu að vera hjá sér sem
lengSit. Heim féll svo vel hverri við aöra,
og samlíf þeirra hjónanna var svo gott. og
blítt að það breiddi vorblæ yfir heimilið.
Eitt kvöid um háveturinn sátu þ.rr tvær
einar inni í rökkrinu, því Stefá.n var með
bezta móti og var úti við gegningar. Barst.
þá talið að Dóra litla og mcður han,s. Sagði
Sæunn Ingu margt um það efni, sem hún
aldrei hafði minnst á áður við, nokkurn
mann.
»Eg á inynd af föður hans«, sagði Sæ-
unn, »þaó var hið eina sem Björgu tókst
að bjarga, þá er hún braut liamingjufley
sitt, — og hárlokkur. Veslings saklausa
stúlkan! Hún hugði sig vera heithundna
þessurn manni, og fórnaði honum öllu, jafn-
vel því, sem okkur öllum er helgast, og'
svo reyndist hann, svo lúalegur óþokki aó
neita henni, þegar henni lá mest á hjálp
hans, og gat ekki lengur unnið fyrir sér.
Var hún svo send blásnauð og vanvirt á
arma hreppsnefndarinnar hérna. — Já, sá
tók nú tillit til, ástæðna og tilfinninga!
Skrattinn fjærri mér! — En nú skal ég
sýna þér myndina«.
Sæunn gekk út úr herberginu. Inga beið.
Öljós grunur læsti sig' um sál henrar, veik-
ur að sönnu, en þó sló hjarta hennar hrað-
ara venju. Sæunn kom með myndina,. Inga
teygði sig út að glugganum t.il að sjá. betur.
Hún leit augnablik á myndina. Allt hring-
snerist fyrir augum hennar, og. svo leiö
yfir hana.
Þegar hún raknaði við lá hún upp í rúm-
inu, en Sæunn sat á rúmstokknum með
áhyggjusvip. »Lío'ur þér nú betur?« spuröi
hún.
Inga reyndi að á.tta sig. »Mér er að verða
svo fjarskalega heitt á höfðinu«, sagði hún.
Hún hálfsettist upp. Blóðio steig henni til
höfuðsins. Hún varð eldrauð í framan, og
tók báðum höndum um höfuð sér. Sæunn
vætti klút í sýru og lagði á enni hennar.
Við það lótti henni mikið í höfðinu, en hún
var alveg utan við sig, og gat ekki fest
hugann við neitt annað en það að mvndin
var af sama manninum og hún átti mynd-
ina af, og sama skriftin, aðeins var ártalio
tveimur árum áður. Þau höfðu þá bundist
heit.um, Þetta var cþolandi. Hann, sem
hafði svarið þess dýran eið, að hún væri
hin fyrsta og eina, er hann hefði elskað,
og myndi elska. Iíún studdi hönd á enni
sér og stuncli af ofraun.
»Ertu lakaíi?« spurði Sæunn. Rómurinn
var hvellur. Hún var að komast í geðshrær-
ing af meðaumkvun. /
Halldór litli hafði læðst inn. Hann kom
nú að rúminu, lagði litlu hendina sína á
vangann á Ingu og sagði blíðlega:
»Er þér illt, el,sku Inga mín?« Honum var
farið að þykja vænt um hana.
Inga lirökk upp að þili. Rómurinn. var
svo líkur rómi föðursins.
»Lát,t,u stúlkuna vera, Dóri minn! Farðu
fram fyrir«, sagði Sæunn, alvarlega.
Tár komu í augu Dóra. »Get ég þá ekk-
ert gert fyrir þig, Inga mín?« sagði hann,
»vantar þig ekki eitthvað? Á ég að sækja
þér að drekka?«
Inga sneri sér til hans. Hún tók um hönd
drengnum, og kyssti hann á ennið. Svo