Heimilisblaðið - 01.02.1939, Blaðsíða 12

32
HEIMILISBLAÐIÐ
sæti, Kristófer?« sagði Andrea Margrét,
og velti fi'am smjörkvarteli. Og' þar sett-
ist Gamli iafn alvarlega og hátíðlega, eins
og honum hefði verið boolið til sætis í gló-
andi gullstól.
Emma hað okkur að flýta okkur, svo
við gætum komist inn aftur sem allra fyrst.
»Nei, Kristófer verður að fá sér eitt
mjaðarg]as«, sagði Andrea Margrct. Og við
bræðurnir undum okkur svo dæmalaust vel
þarna, að allar áminningar Ernrnu, urðu
árangurslausar. Og svo settist Emma líka
og kærði sig kollót.ta.
»Já, ég held að þér líði bærilega Kristiv
fer«, sagði Korpus Júris; »þú lest og lest
og lofar okkur að skemmta gestunum«.
»Þegar samræðan getur hvorki orðið til
gamans né gagns«, sagði Gamli; »þá er bezt
að þegja og bjarga sér, eins og bezt. geng-
ur«.
»Já„ það er líka dagsanna«, sagði Andrea
Margrét. »Ég vildi að Kjeldborgsfjölskyld-
an hugsaði svona; þá væri aumingja fólkið
ekki að heimsækja okkur, og þá væri eng-
in hætta á, að kvöldið yrði leiöinlegt, eins
og nú lítur út fyrir, að það verði«.
»Þetta máttu ekki segja«, sagði Emma;
»þetta er bezta fólk, þegar það er at.hugað
frá rétt.um hliðum«.
»Jæja, þá hefir mér aldrei tekist að at-
huga það frá réttuir. hliðum, því að mér
hefir ætíð fundist það voðalega leiðinlegt
fólk; og í kvöld tekur þó steininn úr — er
það ekki satt, Nikolaj?«
Ég samþykkti það í hjartans einlægni;
en Emma hélt áfram: »Þér er þó kunnugt.
um, að það eru fá.ir eins góðgjörðasamir við
fátæklinga, eins og Kjeldborgsfólkið; og
þegar ógæfan steðjar að einhverjum aum-
ingjanum, og pabbi er í ráðaleysi með aö
hjálpa, þá þarf hann. ekki annað en að snúa
sér til Kjeldborgs — þar er hjálpin ævin-
lega viss. Hann lætur aldrei neinn synjandi
frá sér fara«.
»Já, þetta er nú allt gott og blessað; en
aumingja fólkið verður ekkert skemmti-
legra fyriv það, ef það hefði vit á að sitja
lieima, eöa að minnsta kosti, kæmi ekki
hir.gaðj, þegar aðrir gestir eru komnir til
okkar«.
»Og svo ættir þú að hugsa um það, hvc
annt þau láta sér um okkur, og hve inni-
lega þau taka þátt í sorg okkar og gleði.
Ertu búin að gleyma því, þegar þú lást, í
fyrra vet.ui — þá sendu þau. á hverjum
degi til að vita hvernig þér liði. Ég held
annars, að það sé sjaldgæft, jafn innilega
brjóstgott fólk, eins og Kjeldborgsfólkiö«.
Mér fannst ég enn þá finna innileikann
í lófat.aki bóndans, og mér fannst hálft um
hálft, að Emma hlyti að hafa á réttu að
standa; og ásetti mér að reyna hvað ég
gæti t.il. að fjörga fólkið.
I sama bili kom prestskonan. »Nei —
nú hefi ég aldrei vitað annað eins á æfi
minni!« sagði hún; »þið sitjið þá ölj hérna
frammi i búrinu! Og þið líka Emma og
Andrea Margrét! Já — það er dálagiegt.
— og' nú situr pabbi ykkar einn inni hjá
fólkinu«.
»Já — við komum — við komum«, sagði
Andrea Margrét. — Og svo héldum við aft-
ur inn í stofu.
Þar var þögn — dauðaþögn. Bóndinn var
orðinn uppgefinn af því að tala um hest-
ana og presturinn var orðinn uppgefinn af
tilraunum sínum, að reyna að snúa sam-
ræðunum í aðra átt. Þeir sátu báðir stein-
þeg'jandi og púuðu og púuðu, eins og þeir
ættu lífið að leysa. Dæturnar sátu hreyf-
ingarlausar, eins og kóngsdæturnar, þegar
þær voru orðnar að steinum, í æfintýrinu
um töfrahöllina.
»Nú — þá komið þ’ð loksins þarna!« hróp-
aði prestui'inn, þegar við komum. »Hvaðan
komið þið? Þið hafið þó vænti ég ekki, aft-
ur farið að leika ykkur í hæn---------«.
»Ég var að snúast í ýmsu, frammi í eld-
húsi«, greip Andrea Margrét fram í fyrir
pabba sínum, og flýtti sér mikið. Síðan var
tevélin látin á borðið og við fengum öll te.
Eg varð teinu óvanalega feginn — sá, tími
liði þó einhvernveginn. En, allar tilraunir
mínar til að fjörga fólkið, urðu gersamlega
>