Heimilisblaðið - 01.02.1939, Blaðsíða 18

38
HEIMILISBLAÐIÐ
9
Smávegis um
Sumarid 1889 hittust þeir fyrst Mark
Twain og’ Rudyard Kipling. Kipling, sem
þá, var orðinn alþekktur sem rithöfundur,
var á ferðalagi kringum jörðina, og á leiö
sinni. gegnum Bandaríkin heimsótti hann
Mark Twain. Heimsókninni lýsti Mark
Twain síðar í eftirfarandi orðum:
>>Kipling dvaldi fáeina tíma hjá mér, og
endaði það með, að ég gerði hann næstum
eins undrandi, eins og hann mig. Ég held,
að hann hafi vitað meira en nokkur ann-
ar maður, sem ég hefi nokkurntíxna hitt.
og ég vissi, að hann vissi, að ég vissi, minna
en nokkur annar maður, sem hann hafði
nokkurntima hitt - þrátt fyrir það, að
hann segði það ekki, sem ég bjcst hekíur
ekki við, að hann mundi gera . . . Hann e:
mjög merkileg'ur maður, og þaö er ég líka.
Við deilum milli okkar allri mannlegri
vizku. Hann veit yfii'leitt allt, sem maóur
getur vitað, en ég veit hitt«.
★
Hinn kunni enski stjórnmá'amaður Lloyd
George er þekktur fyrir f.yndin tilsvör í
ræðustóli. Á kosningafundi í stóru fundar-
húsi skeði það- einu sinni, að kastað var
múrsteini inn um gluggann, einmitt er
Lloyd George hélt ræðu. Án þess að hika
beygði hann sig niður, tók múrsteininn upj
og sagði: »Sjáið, herrar mínir! Petta eru
einu röksemdir andstæðinga vorra!«
Á öðrum kosningafundi talaði Lloyd Ge-
orge um. sjálfstjórnar-hreyfinguna. »Ég vil
að England hafi sjálfs,tjórn«, sagði hann,
»Skotland hafi sjálfstjórn, Wales hafi sjálf-
stjórn og Irland hafi sjálfstjórn«. Þegar
hann hafði sagt jxitta hrópaði einn áheyr-
endanna: »Já„ og að helvíti hafi sjálí-
stjórnk »Rétt!« svaraði Lloyd George und-
ir eins, »hver maður vill hafa sjálfstjórn
fyrir sitt land!«
lannaðsinn greip andstæðingur Lloyd
George fram í fyrir honum, í eyndi aö ha ða
hann og sagði: »Þér skuluð ekki reyna að
gera yður breiðan. Faðir yðar ferðaðist um
merka menn.
með kerru, sem hann beitti asna fyrir og
seldi grænmeti«. »Já«, svaraði Lloyd Ge-
orge, >-þaö er satt, að faðir minn var mjög
fátækur maður. Vagninn er nú fyrir löngu
orðinn ónýtur, en ég ,sé, að asninn er enn
þá. á meðal vor!«
★
Það er í frásögur fært, aö hinn kunni
enski herforingi, Roberts, lávarður, heim-
sótti einu sinni klúbb í Lundúnum, og
þekkti hann fæsta meðlimina. Meðal þeirra
var mjög hár maður, sem hélt sig vera
mjög fyndinn, og notaði því hvert tækifæri
til að gera gys að meðbræðrum sínum.
Þegar hann var kynntur Roberts lávarði
hneigöi hann sig djúpt og sagði: »Eg hefi
oft heyrt yðar getið. en —« nú skyggði
hann fyrir augun með annari hendinni,
rétt eins og hin.n frægi herforingi væri
svo lítill, að aöeins. með erfiðismunum væri
hægt að sjá hann, »en ég hefi aldred séð
yður fyrr!« — »Ég hefi séð yður, herra
minn«, svaraði Roberts lávarður, sem aldr-
ei varð orðfall, »en ég hefi aldrei hevrt
yðar getið!«
★
Fyrsti Þýzkalandskeisari, Vilhjálmur I.,
var mjög uppstökkur; en hann kunni að
bæta fyrir það, eins og eftirfarandi saga
sýnir. Eitt sinn við heræfingar reiddisi
keisarinn höfuðsmanni einum vegna ein-
hverrar yfirsjónar hans, stökk á eftir hon-
um með stafinn í hendinni til að lemja
hann. Höfuðsmaðurinn var Iró fljótari og
hljóp sína !eið. Næsta dag tilkynnti óber.st-
inn að viðkomandi höfuðsmaður hefði sent
lausnarbeiðni sína. »Ég vil gjarnan, tala
við hann«, sagði keisarinn. Þegar hinn
vandræðalegi höfuðsmaður kom, varð hann
ekki lítiö undrandi, er keisarinn sagói:
»Góðan daginn, herra majór. Ég vildi segja
yður frá upphefð yðar í gær; en þér hlup-
uð svo hratt, að ég' gat ekki náð yður. Góð-
an dag'inn!«