Heimilisblaðið - 01.07.1947, Qupperneq 9

129
Heimilisblaðið
1)('J yi® ekki riema göngum yfir gólfið hjá
llr’ tekur undir liér eins og það hafi verið
Sewgið hér inni hjá yður.
Hvað þetta er kynlegt, mælti Rósa og
\ar i*eitni nú hughægra. Mér hevrðist alveg
eilp,°^ ilaun kæmi hérna inn í stofuna núna.
°sa sökkti sér niður í lestur hókarinnar
°g 'öldið leið nú í kyrrð og ró.
.. u var liðin ein vika. Rósa var ánægð í nýju
j ° Unui’ og frú Contrell hrósaði happi að
g 3 a fengið jafn blíðlynda og rólega stúlku
v..m ritara. Viðmót hennar við Rósu varð
v ^Jamlegra, Dg vinnan, sem hún krafðist
um ) ^1 svo Hósa gat varið mikl-
nuta af deginum eftir eigin geðþótta.
ko UliU 81nni’ S1ðari Iduta dags, þegar hún
he ^ • leini’ var® hún undrandi yfir því, að
innni fannst, að einliver hafi dvalið í herberg-
jjú Cllnar’ á meðan hún var fjarverandi.
g. ^eiíli fnHa vissu fyrir þessu, þegar hún
i ’ a horðinu fyrir framan hægindastól-
0 ’ . a hók, sem opnuð Iiafði verið, eins
Bók" VCr ilail 8ctui Þar og lesið.
Up ° 111 rit eftir Browning — var flett
0„ ’ l|ar sem kvæðið „Segullækningar“ var.
stri|U°\\u'ar línurnar í kvæðinu voru undir-
Ka°ar, meðal annars þessar:
”hhir undursamlegum sólarleiðuiu
°8 með trúna sem leiðtoga,
°nist ég heiin. Þar fann ég þig“. —
þ nokkru þar fyrir neðan var undirstrikað:
0Lr
huó'^^'^in hringdi liún á húsmóðurina.
k0ília< ir^u nokkrar mínútur, áður en hún
«Vi8sulega veit ég, að þú skilur inig.
biðst fyrir — — —.
Bg liið: taktu mig inn til þín“.
vom.
Uergi °hunnugir menn verið hér í her-
___ minu? spurði hún augljóst óttaslegin.
Pailp er Verðið að fyrirgefa, ungfrú Moore,
hún j’ raenha mín, lieimsótti mig í dag, og
tj] ■ ,as /fálítið hérna inni, meðan ég tók
fytir erginu- hfefur hún ruglað nokkru
' Ur^ spurði frú Miller áhyggjufull.
hafgj U- ^ rirvarð sig fyrir grillurnar. Hún
Veerj * faun °S veru ímyndað sér, að þetta
Öðrui.ll(|' ,urs honar kveðja til hennar frá
íeinii. Nú fullvissaði hún frú Miller
um, að frænku liennar væri velkomið að
sitja inni í lierberginu og lesa, þegar hún
kæmi.
Þegar frú Miller var farin, greip Rósa bók-
ina. Á fyrsta blaðinu voru skrifaðir með
skrautletri upphafsstafirnir L V., og liugs-
aði hún sér, að hún skyldi þó sannarlega
spyria frú Miller um nafn leigjandans næsta
á undan. Ef til vill ætti hann bækurnar.
Nú heyrði liún að iitidyrahurðin var opn-
uð, og eins og í fyrra skiptið, að gengið var
upp stigann og að herbergi hennar.
Nú minntist liún orðanna undirstrikuðu:
„Vissulega veit ég, að þú skilur mig“ —
og „Ég bið: taktu mig inn til þín!“ Svo þaut
hún að liurðinni, skjálfandi af hræðslu og
hvíslaði: — Nei, nei, — ég skil þig ekki,
og ég er lirædd við þig.
Hún heyrði þungt andvarp, og því næst
fjarlægðist fótatakið.
Úti ýlfraði hvassviðrið og þykk, dimin ský
þeyttust um loftið.
Nú greip Rósu undarleg óánægjutilfinning
með sjálfa sig, — eins og sá mundi fá, sem
ræki vesaling út í kuldann, en færi sjálfur
inn í hlýtt lierbergi. Nú fannst lienni í fyrsta
sinn um þessar mundir, að liún vera reglu-
lega einmana, eins og allir góðir andar liefðu
yfirgefið stofuna hennar, sem annars var svo
viðfelldin.
Daginn eftir hélt ungfrú Contrell ritliöf-
undur fjölmenna veizlu kunningjum sínum.
Rósu var boðið til að aðstoða við að slanda
straum af gestunum. Það var kærkomin
skemmtun fyrir hana; og þó að liún væri
þreytt eftir geðshræringuna um kvöldið, flýtti
hún sér, glöð í skapi, til veizlunnar.
Á meðal gestanna hitti hún viðmótsblíða
konu, sem lnin varð mjög hrifin af. Þessi
kona, sem einnig fannst ungfrú Moore að-
laðandi, bauð lienni að heimsækja sig og
skrifaði lijá sér heimilisfang liennar.
— En góða mín! Þér eigið þó ekki lieíma
í lystigarðshúsinu nr. 7 í Harbour Row?
hreytti liún agndofa út úr sér.
— Jú, því ekki það? spurði Rósa með
ákefð.
— Veit ungfrú Contrell, að þér eigið þar
lieima? Það er mjög gaman að því. Einmitt
]>ar átti aumingja Leonard Verrall heima.
Hafið þér ekki lieyrt getið um hann?