Heimilisblaðið - 01.07.1947, Síða 31

HEIMILISBLAÐIÐ
151
snaeviþakta yfirborð Nevafljótsins. Þá fyrst
jCt stúlkan tilleiðast að snúa heim, en
'orfði þó stöðugt rannsakandi á sleðana með
8 íestum gæðingum fyrir, sem þutu fram hjá,
tjj ^Un<^ einhverja af hinum sælu þessa lieims
! ^litrandi samkvæma eða vistlegra fiöl-
skylduboða
R' *
aissa var komin lieim vonsvikin og nið-
j Vika var nú liðin, án þess að lienni
eg * tokizt að finna liin lítilfjörlegustu merki
a Jikindi. Það var sannarlega örvinglandi.
Un sPui'ði sjálfa sig öðru liverju, hvort þetta
æri ekki allt saman heimska, hvort það,
el-'h' 'Uln llafðl tekið sér fyrir liendur, væri
k 1 ofvaxið mannlegum kröftum í fram-
®mdinni, — hún berðist ein síns liðs gegn
a°gjörnu þjóðfélagi.
0 _Un hellti teinu viðutan í bollana þeirra,
ag a lr l'ennar, sem ekki gat fengið af sér
f .'era að spyrja hana neins, virti hana
liún^ S*'r kryggl,r í bragði. öðru liverju reyndi
til krista aI sér sorgarslenið og brosti
jj ans’ eu það var tómlegt bros.
tij '.rakjöllunni var hringt. Eldastúlkan hljóp
að k Pna’ °S Porof stóð á fætur. Hann hélt,
]j . \ væri einn hinna fáu vina, sem ennþá
JUsótti þau í smán þeirra. Stúlkan kom inn.
a® er kona, sem vill fá að tala við ung-
R ■
kafð' S8a UPP- Sjðan móðir hennar dó,
sótt i ?U^ln ókunnug stúlka eða kona heim-
°un fátæklega bústað þeirra.
H JÍ!er er Það? spurði hún.
Jlef Un V>11 eigi segja til nafns síns. Hún
pag.eittllvað að segja ungfrúnni.
___ 'r, °S dóttur litu livort til annars.
H a a/^ llana kom inn, sagði Raissa.
þe8s U veikti á einu kerti til viðbótar til
heJ3 3 lý®a l'álfdimmt herbergið betur og
kljed SjV<'i ^estsln8. Það var kona um fimmtugt,
sjaj okkum kjól, með gamalt, upplitað
Eatnað me^ jafuupplituðum böndum.
l^aun3 'f’111 Vlrtlst haefa mjög þeirri, er bar
eigi er ^fl11 llennar var af því tagi, sem
lr þó aUUVe t a® festa sér í minni, en geym-
að ekk"51118 einllverja minningu, þannig
líaf-i o'1*.6,1 laust við, að manni finnist hann
seð það áður.
Haissa 6l1^ SV° Vel lálð yður sæti, mælti
Síðan 'j” h°rfði athyglisaugum á gestinn.
0 aniingjan skall yfir hana, aðgætti
hún allt og alla mjög vandlega. Konan sett-
ist í stól og kom fyrir í keltu sér svartri leð-
urtösku með stállás fyrir. Svo tók hún til
máls með hljómlausri röddu, jafndauflegri
og litlausri og yfirbragð hennar var.
— Ég kem, sagði hún, frá hefðarkonum,
frá mörgum hefðarkonum, en þó sérstaklega
frá einni, sem hefur lifandi áhuga fyrir ung-
frúnni.
Raissa leit á föður sinn, sem lilýddi á
liljóður og hreyfingarlaus. Unga stúlkan gerði
hið sama.
— Þér liafið, eftir því, sem ég hef heyrt,
orðið fyrir þeirri sorg að missa móður yðar
nýlega?
Raissa kinkaði kolli.
— Konur þær, sem ég kem frá, hafa gert
sér ljóst, hve mjög þér þarfnist hjálpar og
hluttekningar, og þær liafa fengið mig til
þess að heimsækja yður í sínu nafni ...
— Hvaða hefðarkonur talið þér um? spurði
Porof alvarlegur í máli.
Gesturinn sneri að honum sviplausu and-
litinu. — Háttsettar konur, góðgerðasamar
konur, sem gera margt öðrum til blessunar.
— Við þörfnumst einskis, sagði gamli mað-
urinn stuttaralega.
— Ég skýri víst illa mál mitt, sagði gest-
urinn. Þér skiljið ekki, hvað ég á við. Hið
góða, sem þessar konur inna af hendi, er
ekki einungis efnislegt, heldur einnig, ef ekki
meira, siðferðilegt. Ég fullvissa yður um, að
ég þarf oft á þeirra vegum að færa hrygg-
um liuggun.
Hún þagnaði, er hún sá hið göfuga og
stillta andlit Raissu, og skipti um málróm:
— Þér hafið orðið fyrir annarri mikilli sorg,
ungfrú, og það er einmitt hún, sem veldur
komu minni liingað. Mér hefur verið sagt,
að þér hafið komið fram með bænaskrá .. .
— Við höfum ekki komið fram með neina
bænaskrá, anzaði Porof reiðilega. Við liöf-
um lagt fram kæru.
— Það er eitt og sama, svaraði konan.
Raissa leit á föður sinn. Hann horfði hvasst
á konuna.
— Þér hafið lagt frarn kæru á liendur
nokkrum ungum mönnum' af æðstu stéttum
þjóðfélagsins. Hafið þér liugleitt, hvað þér
eruð að gera?
Raissa ætlaði að svara, en faðir liennar benti