Heimilisblaðið - 01.03.1948, Side 8

40
heimilisblaðið
vita ekkert hvar hún byggi. Ég réð því af
aS spyrja, hvar hún ætti heima í bænum.
— Einhvers staSar á Lindargötunni.
Einu sinni emiþá varS ég aS lialda heim
eftir árangurslausa ferS með’ vonina eina. Ég
var nú orSinn ákveSinn í aS halda áfram
þar til ég hafSi náS tali af henni. Ég hélt
beina leiS í bæinn, niSur á Lindargötu og ráf-
aSi þar fram og aftur. Ég var farinn aS hálda
aS fólk, seni bjó viS götuna færi aS taka
eftir mér og nmndi þá halda aS ég væri
ekki alls gáSur. Ég varS því aS gefast upp
\tS svo lniiS og láta aS höndum bera þaS sem
koma vildi.
MeS hverjuni degi sem leið jókst löngun
lijá mér að lofa drengnum að vita af mér
sem föður sínnm. Heyra hann kalla mig það.
Finna hann brölta upp um mig og leggja
handleggina um hálsinn á mér.
í manntalsskrifstofuimi fékk ég að vita,
hvar Fjóla átti lieima. Ég var farinn að sjá
það nú, að áhugamál mín máttu ekki lengur
kafna í feimni og hlédrægni. Ég bjó mig
eins vel og ég gat, sunnudagsmorguninn næst-
an á eftir, og fór niður á Lindargötu. Á leið-
inni braut ég lieilann um, hvernig ég ætti
að hefja máls á erindi mínu. Ég gat ekki
komiS og sagt, að ég vildi, að barnið okkar
þekkti mig sem föður sinn. Ég varð aS koma
því öðru vísi fvrir. Ég var kominn heim að
lnisinu. áður en ég hafði hugsað málið til
fulls. Þegar ég gekk upp tröppurnar, kom
ungur myndarlegur maður út. Ég var hálf-
liikandi í fyrstu, en revndi að herða upp
hugann og spurði eftir Fjólu. Maðurinn bauð
mér inn og sagðist mundi ná í stxilkuna. Á
meðan gekk ég um gólf og velti fyrir mér,
fram og aftur, hvaS ég ætti að segja. Fóta-
tak lievrðist og Fjóla kom inn í herbergið.
Hxin stanzaði snögglega og leit á mig stórum
augum. Ég varS eins og steingervingur, gat
hvorki hrevft legg né liS. Loksins áttaði ég
mig, gekk til liennar og tók í liönd henni.
ViS litum hvort á annað um stund, án þess
að segja orð. Mér var farið að þvkja þessi
þögn ónotaleg, svo ég flýtti mér að segja:
— Við vorum búin að ákveSa að hittast
á ákveðnum staS i bænuin. En ég gat aldrei
fxmdið þig.
Fjóla horfði á mig ennþá, var áreiðanlega
ekki biiinn að átta sig á því, sem var að ger-
ast.
-— Fjóla! Fjóla! sagði ég. Hún kipptist
til og leit ennþá á mig söniu rannsóknaraug'
iinum og fyrr. Loks stundi hún upp:
Ertu — ertu — þá ekki kv-kv-æntur.'1
— Hví í ósköpunum spyrðu að því? Vor-
uin við ekki búin að tala svo um, þegar við
vorum saman í kaupavinnunni, að ganga i
lijónaband, þegar þii kæmir til bæjarins x>,n
liaustið? sagði ég.
— J11, svaraði Fjóla. Það var eins og huo
væri fyrst að vakna af löngum svefni. Ég
spurði, livers vegna hún hefði ekki koniið
til mín um liaustið. Spurningunni svaraði hun
ekki strax. Eftir litla stund leit liún á niig
méð hros á vörum og virti mig fyrir sér hatt
og lágt. Mér fannst hún vera að atliuga, hvort
ég væri hinn rétti Karl, sem hún einu siniu
hafði þekkt.
— Mér var sagt, að þii liefðir farið til Nor-
egs og værir kvæntur þar norskri konu. Þannig
hef ég verið blekkt allan þennan tíma.
Ég sagði, að slíkt mættum við ekki lúta
koma fyrir aftur, að ósannsöglin skildi okkur
að. Nú hefði ég, þegar ég frétti, að hún vseri
komin til hæjarins, bætt við mig meira hus-
næði og væri allt tilbúið fyrir þau að koma
lieim.
- Ert þií þá ekki kv-kv-æntur?
— Nei, var ég fljótur að segja.
Gleðibros færðist vfir andlit hennar og huu
færði sig nær mér og lagði andlitið að brjosti
mér og hún hvíslaði liakkarorðum fynr
fyrir tryggðina við sig.
— Ég hélt, að þii værir kvæntur, hvísl-
aði luin.
Nxi opnuðust dyrnar og drengurinn okkar
kom inn. Hún benti honum að lieilsa mér og
sagði honuni, að þetta væri pabbi hans. Fjól;l
nefndi hann Hans og vissi ég því að nafniuu
liafði verið sniiið við, þegar ég heyrði þ«ð
fvrst. Það er óhætt að segja það, að þetta var
sælasta stund lífs míns, þegar Hans litli teygð1
útbreiddan faðminn á móli mér. Þessa stiuid
hafði ég lengi þráð. Mér fannst, sem sóliu
hefði greilt sundur skýflóka, sem lengi hefðu
niyndað skugga í sál minni, því nii var huu
fundin aftur Fjólan horfna.