Heimilisblaðið - 01.03.1948, Síða 13

HElMriíSBLÁÐIÐ
45
Kat ég varla staðið á fótunum. Mér fannst
allt í einu að ég vera svo afskaplega syfjuð,'
að ég henti mér upp í rúmið í öllum föt-
tniuin og steinsofnaði.
Ekki veit ég hversu lengi ég lief sofið; en
begar ég vaknaði fannst mér fjarskalega vont
Eragð uppi í mér, og fannst mér liða yfirleitt
'erulega illa. Þá mundi ég eftir því, að það
v°ru sódavatnsflöskur í borðstofunni og hug-
Evæmdist um leið, að ég mundi liafa gott
al því að fá mér eitt glas af sódavatninu;
eí! opnaði því hljóðlega liurðina og paufaðist
°^an stigann í myrkrinu. Mér lil mikillar
andrunar sá ég að logaði dauft á gasinu í borð-
stofunni, þó ég myndi upp á víst, að frii
Eraham slökkti á því, þegar við fórum að
hátta.
Eg var komin á fremsta hluim með að rétta
ut kendina og slökkva gásljósið, þegar ég
Erökk saman í kút við að heyra fótatak eins
læðst væri eftir ganginum. Þjófar! Ég
opnaði munninn til þess að æpa, en datt þá
u|lt í einu í hug, að fela mig á bak við glugga-
lJnldið. Naumast var ég búin að því, þegar
|ru Graham kom inn í borðstofuna, ásamt
Pfemur ungum mönnum, klædduin regnkáp-
'*m og stormliúfum. Hræðsla mín breyttisl
ni1 * undrun og undrunin í forvitni, begar
eS á meðal Jiessara þriggja manna þekkti
uttur tígulegu aðdáandann minn.
. ^eg:ar frú Graham var búin að loka liurð-
nil*i, sagði sá þeirra þriggja, sem hæstur var,
1 anægjuleguin róm:
Þetta er langbezta nóttin, sem við liöf-
11111 nokkurntíma fengið. Þrumur og elding-
U1 kreinsa svo ljómandi vel alla skipaleiðina.
u^ sást ekki nokkur maður.
Hvar hafði ég heyrt þenna málróm áður?
Við skulum nú flýta okkur, tók frú
raham æst fram í. Ef Bob á að geta náð
larnbrautarlestina um fimmleytið, megum
'j<^ engan tíma missa. Við skulum því skipta
ránsfengnum. A’ eftir skulum við fara út í
1 dhúsið og borða góðan morgunverð.
Ueð undrunarverðum flýti „fóru skiptin
r“m“- Upp úr vösum liáa mannsins kom silf-
llrhorðbúnaður þingmannsins tekannan,
S>. urkerið — ekki minnsta smáræði vant-
aði.
af h
Upp
úr vösum liinna valt mesta mergð
rjostnælum, hringum, armböndum og
hálsfestum, og einkennileg vérkfæri. Þegár
þeir voru búnir að tæma vasa sína, fengu
þeir frú Grahám rennblautar yfirhafnir sín-
ar, lyftu síðan höndum upp að liöfði org —
aldrei á ævi minni mun ég gleyma því —
af þeim fuku hárkollur, yfirskegg og kjálka-
skegg, og þarna stóð Barnes, sem var orðin
að karlmanni, presturinn og — ég var nærri
búin að fá lijartaslag — kæra Lavinía frænka.
Hún var litli, glæsilegi karlmaðurinn!
Ég fékk ómótstæðilega löngun til að öskra
af öllum lífs- og sálarkröftum; en mér tókst,
með því að neyta allrar orku, að sitja á mér,
sem betur fór, því Lavinía frænka sannfærði
mig brátt um, hvað ég annars liefði átt á
hættu.
— Bob fer þá með farangurinn, og við
komum á eftir, en hvenær? spurði hún.
— Þegar leigutíminn fyrir lystigarðinn er
liðinn, svaraði frú Graliam ákveðin. — Við
verðum að ljúka leiknum.
Og sæta, litla sakleysið -— livað á að
verða um hana? spurði presturinn hlæjandi.
Dick mun ekki ljúft að skilja við liana.
— Þar hefur þú á rétlu að standa, svaraði
aðdáandi minn ákafur. Það er heldur ekki
ætlun mín.
Nú er ekki tími til að gera nein heimsku-
pör, sagði frú Graham gremjulega. Stúlkan
er ekki í okkar félagsskap. Hún verður strax
að fara burt liéðan.
Þá kom einkennilegur glampi í augu Dicks,
og hann mælti: — Það getuin við ætíð tal-
að um.
Mér linykkti við raddblænum. Dauðhrædd
gægðist ég meðfram gluggatjaldinu. Setjum
svo, að þau fyndu mig — þau mundu þá
einskis láta ófreistað til að fá mig til að
ganga í félag þeirra, fyrst ég þekkti leynd-
armál þeirra. Það er ómögulegt að lýsa með
orðum hvað ég þjáðist. Allan tímann voru
þeir önnurn kafnir. Það var gengið vandlega
frá silfurhorðbúnaðinum og öllum skraut-
mununum niðri í ferðatösku Bobs.
Ég var |iá stödd hjá þjófafélagi, sem ekki
mundi svífast neius til að koina sínu fram.
Loksins voru þeir húnir að ganga frá öllu
og fóru burt úr borðstofunni.
— Nú eða aldrei! sagði ég við sjálfa mig.
Komið gæti það fyrir, að frú Graham tæki