Heimilisblaðið - 01.03.1948, Page 21

HEIMILISBLAÐIÐ
53
v°ru forleikur þessa hjónabands. Hann talaði
hvorki uni heimilisgleði né um hamingju, sem
þau ættu í væníum. Hann talaði við þau
Uni auðsveipni, um auðmjúka undirgefni und-
,r vilja Drottins og ríkisvaldsins. Hann talaði
v,ð þau um stranga skyldu, um iðrunarfullt
líferni, og margar konur, sem vissu ekki ann-
að um Raissu en ógaefu hennar og laun þess
Vegna, grétu vfir henni.
Viltu ganga að eiga jiessa konu? spurði
PfestUrinn Gretsky.
~ Já, svaraði lutnn, þrunginn vanmáttar-
henndri gremju.
' Viltu ganga að eiga þenna mann? sagði
pfeslurinn síiðan við Raissu.
Viðurlút og blóðrauð af blygðun svaraði
hun, svo að varla liejTðist: — Já, það vil ég.
Hið vígða vín var borið í lítilli gullskál.
Higinmaðurinn vætti í því varirnar, eigin-
honan gerði hið sama. Þrisvar neyttu þau
þessa veigar, tákns um eilífa, innilega sam-
e,ningu. Skipt var um hringana og síðan
homið með gullkórónumar. Rezof og Sabak-
,ne tóku sína hvor og héldu þeim ýfir höfð-
n,n brúðhjónanna. Þegar hin langa atliöfn var
a enda, stóðu liin nýgiftu hjón kyrr andspænis
Pfestinum. Samkvæmt lielgisiðunum sagði
hann síðan: — Kyssið hvort annað! Raissa
°g Valerian horfðu í fyrsta skipti hvort á
annað, og hrollur fór um hana, er hún mætti
•yrirlitningarfullu augnaráði hans.
— Kyssið livort annað! endurtók prestur-
'nu og bætti liljóðlega við til Gretsky: — 1
Huðs bænum valdið þér eigi. lineyksli!
Hretsky beygði hinn háa, spengilega lík-
ama sinn lítið eitl niður að konu sinni. Hví-
reiði, hvílík, ofsagremja, hvílíkur við-
bjóöur lá ekki í kossinum, sem naumast
brærði varir liennar! - Ef það hefur verið
1‘ann, hugsaði lmn og stirðnaði af niðurlæg-
ntgu og kvölum, en livernig á. ég að fá vit-
neskju um það?
^ iðstaddir færðu sig nær og heilsuðu hin-
um nýgiftu. Engin faðmlög, engar glaðlegar
hamingjuóskir, sem jafnan fylgja svona at-
böfnum. Greifynjan kastaði kuldalegri kveðju
a þessa nýju ættkonu sína, sem auðmjiik laut
böfði fyrir henni. Porof liafði tekið undir
bandlegg Raissu, reiðubúinn að vernda hana
f?efín árás, sem hann virtist búast við.
En ekkert slíkt vildi til. Gretsky kvaddi
konu sína með lineigingu, sneri baki að
tengdaföður sínum og fór síðan ásamt öllum
liðsforingjunum og ættmönnum sínum inn
í salinn við ldiðina. Þar áttu hinir dæmdu
að klæðast ferðafötum sínum. Raissa og faðir
liennar voru, áður en þau varði, orðin ein
eftir í kapellunni. Ljósin vom slökkt hvert
af öðru, og aldimmt varð umhverfis þau.
Fáeinar liermannakonur höfðu fært sig nær
og gláptu á ungu brúðurina, gersneyddar
öllum tilfinningum nenia forvitni. Það fór
hrollur urn Raissu.
— Pabbi, sagði liún. Þetta er þungbærára
en dauðinn sjálfur!
— Sæmd þinni er borgið, sagði gamli mað-
urinn og kerti stoltur linakkann.
Þjónn kom nú til þeirra. — Vagn greif-
yujunnar stendur við dyrnar, sagði hann.
Raissa starði á hann forviða. — Greifynja
. . . það er satt, ég er greifynja. Fyrir sakir
fjár og nafnbótar hef ég senl þrjá menn til
Síberíu. Það er hræðilegt!
Bíðið sagði hún. Ég hef enn eitt að gera.
Farið og segið Gretskv greifa, að ég óski
eftir að tala við liann. Það er nauðsynlegt,
lífsnauðsynlegt!
Hvað viltu? sagði Porof, þegar þjónn-
inn var farinn til þess að flytja boðin.
Pabbi, ég bið þig um að lofa mér að
vera einni nteð honum. Ég verð, hvað sem
það kostar að fá að vita . . . Pabbi, ég sár-
bæni þig!
Porof var ekki sannfærður, en það var
svo undarlegur glanipi í augum dóttur hans,
að hann gekk lit að dymm kapellunnar og
beiö þar.
Raissa gekk inn að altarinu. Hinar miklu
grindur, sem alþaktar voru dýrlingamynd-
um og gullskrauti, stóðu miRi hennar og lielgi-
dómsins. Nokkrir lampar loguðu fyrir fram-
an óhræranlegar helgra manna myndirnar,
sem farnar voru að láta á sjá undan tímans
tönn. Hér og hvar glitraði á guRskrautið
í rökkrinu. Hliðardvrum var lokið upp, og
Raissa sá mann sinn ganga inn. Hann var
kominn í ferðafötin og hélt á loðlmfu sinni
í hendinni. Aldrei hafði hinn „fagri Gretsky“
verið jafnfagur, en andlit hans hafði heldur