Heimilisblaðið - 01.03.1948, Síða 23

HEIMILISBLAÐIÐ
55
'egna, gekk inn í kapelluna. — Nú leggja
l>eir af stað, sagði liann.
Raissa þaut iit að glugganum í hliðarher-
herginu. Berliöfðaðir, á meðan snjókornin
féllu jafnt og þétt yfir liina íturvöxnu líkami
l'eirra, tóku Jiinir sakfelldu á móti blessun
Prestsins. Ungu mennimir þrír, er þannig
skyldu sendir í útlegð, vöktu djúpa meðaumk-
1111 allra viðstaddra. Hinir óbreyttu hermenn,
®em staðið liöfðu undir stjórn þeirra og verið
penn hinir hollustu, stóðu nú í garðinum í
skipulögðum röðurn og lýstu hrottför fyrr-
'erandi yfirmanna sinna með kyndlum. Það
•'eyrðist snökt og síðan grátur. Það var frú
habakine að kveðja son sinn. Hún var borin
mattvana burtu. Adína furstynja kyssti bróð-
Ur sinn með mun meira hugrekki. Gretsky
tek á móti velfarnaðaróskum frænku sinnar
°g steig síðan upp í sleðann án þess að líta
baka.
Sleðinn ók af stað í fylgd ríðandi lier-
manna. Raissa fylgdi honum með augunum,
11112 hann hvarf úr augsýn. Þá sneri hún sér
a® föður sínum: — Við skulum fara! í for-
( yrinu hittu þau þjóninn, sem beið eftir þeim.
~ Léttivagn Gretsky greifynju! sagði hann
með hárri röddu. Vagn Valerians, með tveim-
Ur fögrum gæðingum fyrir og stjórnað af öku-
manni hans, beygði upp að tröppunum.
' Hvert óskar greifynjan, að við ökum?
öpurði þjónninn, og hann hjálpaði Raissu
°g föður hennar inn í vagninn.
Heim, heim til okkar eigin lieimilis,
SaSði Porof.
, ^ agninn þaut af stað sem örskot í gagnstæða
‘ltt við vagn útlaganna. Þegar Raissa steig
ut úr vagninum, spurðist ökumaðurinn fyrir
Um skipanir hennar.
Aktu til heimilis húsbónda þíns, og hag-
a u þér sem venjulega. Á morgun skaltu fá
U;uiari fyrirskipanir. Vagninn ók liratt á brott.
að var sama úthaldið og flutt liafði Raissu
tl ’iHauðhettunnar“.
Haissa gekk inn í liið litla, fátæklega liiis,
Par sem hún liafði eytt bernsku sinni. Hið
Samla þjónustufólk hennar tók á móti henni
lmð árnaðaróskum. Hvílík breyting hafði
* kl °rðið á lífskjörum hennar frá því um
m°rguninn! Hve lítt liafði hana ekki grunað,
Uuð fyrir mundi koma! Og hefði henni dott-
ið það í hug, mundi liún þá hafa lagt í það?
Hún treysti sér ekki til að leysa úr þeirri
spurningu sinni.
Eftir andvökunótt fór liún snemma á fæt-
ur morguninn eftir. Hugur hennar var allur
á reiki. Hugsunargangur hennar var kominn
á ])á ringulreið, að hún þurfti tíma til að jafna
sig. Hún fór í sorgarbúning sinn og gekk
út með föður sínum til þess að heimsækja
gröf móður sinnar. Kirkjugarðurinn var ekki
langt í burtu. Mikill snjór hafði fallið um
nóttina, og allir vegir voru mjalla-hvítir.
Fáeinir sleðar höfðu mótað djúpa skom-
inga í hið mjúka lag. Þeir lágu að liinu stóra
anddyri með járnkrossinum. Feðginin fylgdu
þessum vegi, þar sem þau höfðu svo oft- geng-
ið sainan áður, án þess að mæla orð frá
munni, án þess svo mikið sem að líta hvort
á annað.
Porof sá fyrir sér í huganum líkvagninn,
sem flutt hafði liina ástkæru eiginkonu hans
til hinztu hvíldar. Þuugur í skapi vegna ein-
manaleika og tómlætis hugsaði liann eigi
lengur um hina glæsilegu uppreisn, sem þeim
liafði fallið í skaut. Raissa hugsaði minna
um sorgina vegna fráfalls móður sinnar en
um þá gleði, sem hún í lifenda lífi mundi
hafa fundið til yfir réttlætingunni. Geðshrær-
ing, full liryggðar og angurværðar, greip hana,
er hún minntist viðhurða dagsins. Eins konar
liræðsla knúði hugsanir hennar áleiðis til
Síberíu, þar sem þær fylgdu sleða útlaganna.
En samtímis álasaði hún sér fyrir að hugsa
minna um móður sína sálugu en þennan
mann: óvin hennar og eiginmann!
Þau komu nú að hinni skreyttu gröf frú
Porof. Gamli maðurinn liafði varið öllum
sínum sparisjóði til þess að reisa konu sinni
sómasainlegan minnisvarða. Á steinhellu var
reistur lítill jámkross, og í steininn var mót-
uð mvnd liinnar lieilögu meyjar úr gleruðu
postulíni, en undir myndinni glitraði í gulln-
um stöfum nafn hinnar látnu og orðin: Sælir
em þeir, sem þjázt, því að þeim mun misk-
unnað verða. Þessa áletmn hafði hugsunin
um ranglætið, þjáningarnar og liefndina graf-
ið á steininn.
Raissa hengdi á krossinn rósakransinn, sem
hún hafði borið daginn áður. — Hvorki eig-
inkona né móóir, hugsaði hún. Eg hef allar