Heimilisblaðið - 01.03.1948, Síða 28

60
heimilisblaðið
afrit af reikningunum, sem henni höfðu verið
færðir, og bætti síðan við tekjum hvers fyrir
sig. Þegar hún ætlaði að fara að loka bréf-
unum, féllust henni skyndilega liendur. Það
varð að skrifa nafn sendandans — og Iiún
varð liugsi. Faðir Iiennar sá svipbreytinguna
á andliti hennar, og liann harði með hnú-
unum nokkiir högg í borðið til þess að fá
hana til að segja sér ástæðuna. Hann var
farinn upp á síðkastið að nota eins konar
símritunaraðferð til að létta á tungu sinni.
Hvernig á ég að uiulirskrifa mig? spurði
Raissa íhugandi, meira við sjálfa sig en föð-
ur sinn, því að lnn lömuðu skilningarvit Iians
voru henni venjulega ekki til mikillar hjálpar.
Ritaðu undir nafn þitt, Raissa Gretskv,
sagði öldungurinn ákveðið og greinilega.
Unga stúlkan starði forviða á föður sinn,
en síðan skrifaði liönd hennar hratt hið nýja,
óvanalega nafn undir livort bréfið fyrir sig.
Raissa Gretsky, sagði hún hægt, það er
í fyrsta skipti, sem ég skrifa það.
-- Það mun verða þér til gæfu. Þú hefur
gert skyldu þína, sagði gamli maðurinn og
rétti höndina til dóttur sinnar, sem kyssti
hana blíðlega.
Bréfin tvö vom send þetta sama kvöld til
inikillar ánægju fyrir Porof. Þessi áreynsla
virtist hafa riðið kröftum lians að fullu. Hanu
lifði enn í nokkra daga, en kvöld eitt um
sexleytið, þegar sólin kastaði sínum gullrauðu
geislum inn undir gluggatjöldin, sagði hann
með því nær óheyranlegri röddu við dóttur
sína:
— Áttu einliverja peninga?
— Já, svaraði Raissa, en ekki mikið, af-
ganginn af eftirlaununum þínum. Það nægir
til mánaðarmóta.
— Úr mánaðarmótunum, sagði Porof með
enn lægri röddu, þegar þú hefur tekið út
eftirlaunin, skaltu láta syngja sorgarmessu
yfir móður þinni. Það er orðið langt, síðan
við höfum litið út til hennar.
Raissa hvíslaði nokkrum ástúðlegum orðum
í eyra hans og ætlaði að klappa lionum með
hendinni. En liöfuð gamla mannsins hneig
niður á armlegg dótturinnar, er hún liafði
vafið um liáls hans, og hann virtist draga
djúpt andann. Hún stóð á öndinni: tvö eða
J>rjú andartök og svo ekkert. Hún laut nið-
ur yfir liann og horfði í augu lians.. Nu
var hún hæði föður- og móðurlaus.
Það vakti mikla undrun í hverfinu, að Ra'
issa hafði útför föður síns hvorki skrautlega
né viðhafnarmikla. — Með öðrum eins tekj-
um, sagði hlessað fólkið, ætti lnin ekki að
vera nízk! — En sannleikurinn var nú
að þegar Raissa kom lieim, eftir að háfa
fylgt föður sínum til grafar, fótgangandi i
hellirigningu, sem óðum bræddi snjóskafl-
ana á götunum, kom eldastúlkan á móti lieiu11
ok sagði: — Frúin hefur glevmt að segja
fyrir miðdegisverðinum.
Raissa stakk liöndinni þreytulega í vaS'
ann og dró upp sýnilega hálftóma, vesældar-
lega peningapyngju. Hún tók upp úr henn'
tíu rúbla-seðil, fékk hann stúlkunni og sagði •
Notið hann veh því að Jiað er allt og suint-
sem ég á.
.. Guð hjálpi mér! hrópaði stúlkan og
hendurnar síga, livað ætlið |iér að taka 11
hragðs?
Raissa gerði hreyfingu, sem svo sérkenn*
leg er fyrir Riissana, og hún lætur í ljoS'
Mér stendur á sama um það. — Maður de'1
ekki úr sulti! sagði hún.
Að kvöldi þessa sorgardags kom Eadei-
Gamli þjónninn fann til eins konar virðinga -
sem ekki kom í veg fyrir vott undirgefn1-
gagnvart þessari nýju húsmóður sinni, er f°r
lögin höfðu sent lionum. I augum allra ann
arra var kona Jiessi óvinur húshónda han- •
en frá því að kassinn hafði verið sendur.
var hún, frá hans sjónarhóli séð, miklu fre,u^
ur vinur. Fadei var út í yztu æsar Rússi °?
þjónn húsbænda sinna. Annars vegar lin
hann í liuga velferð húsbónda síns, hins vegar
lagði hann fullan trúnað á rás örlaganna °P
var jafnframt mjög trúrækinn. — Eng1111
skal fá mig til að lála af þeirri trú ininnl
hafði hann sagl dag nokkurn úti í eldhús11111
að það sé Guð, sem látið hefur |iessa óga 1
henda greifann, til Jiess að stöðva lifnað han
Hann liegðaði sér vitfirringslega, liföi alf1®*
lega óguðlegu lífi. Það er Guð og erkieng1
inn Mikael, sem liafa stanzað liann á glötun
arvegi. .
— Jæja, og nú iðrast hann synda slU
í Síberíu, áttu við, sagði eldamaðurinn ha
hæðnislega. Hann var sér í lagi úr illur )