Heimilisblaðið - 01.03.1948, Síða 30

62
HEIMILISBLAÐIÐ
Raissa lmgsaði sig lítið eitt um og varð
á ný snortin lirœðslulegri en fróandi tilfinn-
ingu. Sendið vagninn kl. 3, sagði hún og roðn-
aði.
Fadei fór leiðar sinnar, og Raissa sneri aft-
nr 1,1 herbergisins, sem faðir liennar liafði
dúið í.
Fer ég rétt að ráði mínu? sagði liún óró-
leg og hrærð við sjálfa sig. Ó, kæru ráðgjaf-
arnir mínir, liví liefur dauðinn tekið ykkur
frá mér? Á ég sí og æ að lialda mér í f jarlægð
við þann lieim, sem hrindir mér frá sér?
A ég að vera hnakkakert eins og hinn sak-
lausi eða fara í felur sem glæpamaður? Ég
er ekki sek, Guð minn! Þú veizt það! Hvers
vegna ætti ég að forðast hið bjarta ljós dags-
ins, hvers vegna ætti ég að flýja uppreisn þá,
sem ég hef sótzt eftir?
Leynd rödd í hjarta Itennar hvíslaði: — Ef
ég vissi, að það væri hann!
Angistin kom aftur, en nú var hún nístandi
kvalafull. Hann, útlaginn, sem Intn hafði sent
til Síberíu, liefði getað bundið enda á óvissu
hennar, ef hann aðeins hefði viljað. Hann
hefði getað sent hana í ævilanga klausturs-
veru með því að segja: Það er ekki ég, eða
hafið' liana í augum sjálfrar hennar með því
að skýra henni frá, að það væri, eins og bún
vonaði. Hann liafði ekki viljað það, hann
hafði valið liefndina vel! Eiginkona bans átti
til æviloka að þjázt af hræðilegri óvissu, sem
olli því, að hún ekki gæti litið framan í mann
sinn.
Þú grimmi Valerian! En gremja lians var
eðlileg ... að minnsta kosti afsakaði Raissa
liann í hjarta sínu.
En samstundis ásakaði hún sig fyrir að
lmgsa minna um nýlátna forehlra sína en
um þenna útlaga, sem svo mjög hafði brotið
gagnvart henni sjálfri. Hún kastaði sér á
kné og grét ákaft með brennlieit bænarorð á
vörunum.
Daginn eftir, klukkan liálf-þrjú, komst öll
gatan á annan endann við að sjá skrattllegan
léttivagn með tveiin gljáandi brúnum gæð-
ingtim fyrir. Úthahl þetta átti Raissa, og hún
hafði ekki notað það síðan á brauðkaupsdegi
sínum og þá gegn vilja sínum.
Þar eð gamli þjónninn gat sér til um óskit
húsmóður sinnar, gætti hann þess vel að kalla
ekki þjónustufólkið saman til að lieiðra koitn1
liennar. Hann einn og dyravörðurinn biðu
hennar fyrir framan liliðið, og það var haWU
sem tók liina óbrotnu, svörtu klæðiskápu a
öxlum hennar. Án þess að nema staðar gek
Raissa beina leið til herbergis Valerians.
Það var stórt herbergi, veggirnir dökkgræi1'
ir og fyrir dyrum og gluggum tjöld, sem liindr-
uðu mjög skin ljóssins inn þangað. Fadei,
sem hafði fvlgt lienni þangað, setti hægimú
stól framan við skrifborðið og lagði lítim1
lvkil á borðið fyrir framan liana.
í skúffunni til liægri, sagði hann, 1111111
yðar náð finna peningana, sem komu • ntorg
un — — eins og venjulega skrifað utan
til nu'n. Ráðsmaðurinn liefur gert eins og haiis
var vandi, þar eð þér hafið lagl svo fvrir. a
aRt skuli haldast með kyrrum kjörum.
Augnaráð þjónsins reyndi að lesa í sV1P
liennar, hvort hún ekki vítti framkomu bans,
en þegar hann kom ekki auga á neitt P'1
um líkt, hélt liann áfram — Þar er svo skýrs a
um fjárhag búgarðsins. Frúin mun sja, ‘
það vaui ef til vill bezt, að hún eftirliti sja
reikningshaldið. Frúin getur nú sjálf dæm1,
Raissa opnaði skúffuna hægt. Peningarnir’
sem um morguninn liöfðu komið með P,,st
inum, birtust nú sjónum liennar. Ósjálfra
datt henni í hug tíurúblaseðillinn, alet£
liennar, sem liún í gær hafði fengið eldastu
umii og að öllum líkindum var nú eVÍ * .
til síðasta kópeka. Hvaða andstæða var e (
milli þessara allsnægta og fátæktar hennar
Allt það, sem liér var að finna, átti b*111
samkvæmt vilja keisarans. Hve margar lel
til vellystinga og unaðar gat ekki þessi-UpP
hæð opnað? Skrautlegir búningar, o1Illstv1^
ar, aHs konar skemmtanir og allur hinn 111
inglegi munaður á Jiessu viðhafnarhen111
með búsgögnum sínum og silfurmunum, 1 "
um sínum og léttivögnum. Hún rentidi s 1
unni aftur inn. Hið skjóta yfirlit yfir
alla
þessa dýrð hafði ekki heillað hana,
lieldur
gert bana forviða.
Hve ntikið hafið þér aflögu? spurt
hun Fadei, og byrjaði bann þá samstm1^.
á óendanlegu reikningsbaldi, sem Raissa )
sér að rita niður. Fadei gevmdi nefnilega ‘