Heimilisblaðið - 01.12.1953, Blaðsíða 9

egar amma var komin
, tók ég aftur fram í
fyrir henni:
' Amma, hvers vegna vildi
r°ddstafurinn ekki meiða
manninn? En amma svaraði
6kki sPurningu minni, en hélt
afram sögunni.
"Nú kom maðurinn til hjarð-
mannsins og sagði við hann:
Ai) hjálpaðu mér og lofaðu
f1,®1" að fá dálítið af eldi hjá
r- Kona mín hefur nýlega
harn, og ég verð að fá eld,
a® hita upp hjá henni og
Utla barninu.
^ ^jarðmanninn langaði mest
að segja nei, en þegar hann
agsaði til þess, að hundarnir
°fðu ekki getað unnið mann-
aura mein, að kindurnar höfðu
® ki styggzt við hann, og að
r°ddstafurinn hans hafði ekki
djað hitta hann, varð hann
Utldarlega smeykur og þorði
ekki
að neita honum um það,
a.
sá
era hann bað um.
, . Páðu þér eins mikið og
. Parft, sagði hann við mann-
. eldurinn var nærri því
Uth .
runninn, enginn köggull,
e^ iogaði í, aðeins mikið af
f °®> °g ókunni maðurinn hafði
a^°rbi eldskóflu eða reku, til
bera glóandi viðarkolin
, egar hjarðmaðurinn
,j,etta> endurtók hann: —
q9 tu °ins mikið og þú þarft!
^ hann kættist yfir því, að
,a^Urinn gat samt sem áður
1 f®ngið neinn eld.
, n maðurinn laut niður,
araði saman viðarkolaglóð
UpK *
Ur öskunni með berum
g.0lldunum og lét hana á kápu
^ a' Og glóðin brenndi ekki
tlclur hans, þegar hann snerti
^^MlLlSBLAÐIÐ
hana, og sveið ekki heldur káp-
una, en maðurinn bar glóðina
burtu, eins og það hefði verið
hnetur eða epli.“
En nú var tekið fram í fyrir
sögukonunni í þriðja sinn:
— Amma, hvers vegna vildi
glóðin ekki brenna manninn?
— Það skaltu fá að heyra,
svaraði amma, og svo hélt hún
áfram að segja frá.
„Þegar nú hirðirinn, sem
var svo vondur og geðillur, sá
þetta allt saman, spurði hann
sjálfan sig undrandi: — Hví-
lík nótt er þetta, þar eð hund-
arnir bíta ekki, kindurnar
styggjast ekki, spjótið drepur
ekki og eldurinn brennir ekki?
Hann kallaði til ókunna
mannsins að koma aftur til
sín, og sagði við hann: — Hví-
lík nótt er þetta? Af hverju
stafar það, að allir hlutir sýna
þér miskimnsemi?
Þá svaraði maðurinn: — Það
get ég ekki sagt þér, ef þú get-
ur ekki séð það sjálfur. Og
hann flýtti sér af stað, til þess,
eins fljótt og hægt væri, að
hita upp hjá konunni og barn-
inu.
Hirðirinn hugsaði með sér,
að hann skyldi ekki missa sjón-
ar af manninum fyrr en hann
væri búinn að fá botn í, hvað
allt þetta hefði að þýða. Hann
reis því á fætur og fylgdi eft-
ir manninum, þangað til hann
var kominn þangað, sem mað-
urinn átti heima.
Þá sá hirðirinn, að maðurinn
hafði ekki einu sinni kofa til
að vera í, heldur hafðist kona
hans og barn við í hellisskúta,
þar sem ekkert var nema berir
grjótveggirnir.
En hirðirinn hugsaði með
sér, að vesalings saklausa barn-
ið mundi ef til vill frjósa í hel
í hellinum, og þótt hann væri
harðlyndur maður, komst hann
við og hugsaði sér að hjálpa
baminu. Tók hann þá malpoka
sinn af öxlinni, og upp úr hon-
um dró hann hvítt og mjúkt
sauðskinn, fékk ókunna mann-
inum það og sagði, að hann
skyldi láta barnið sofa í því.
En um leið og hann sýndi, að
einnig hann gat verið miskunn-
samur, opnuðust augu hans,
og hann sá það, sem hann
hafði áður ekki getað séð, og
hann heyrði það, sem hann áð-
ur hafði ekki getað heyrt. Hann
sá, að hringinn í kringum hann
var hópur af litlum englum
með silfurhvítum vængjum, og
sérhver þeirra hélt á strengja-
hljóðfæri í hendinni, og allir
sungu þeir hárri röddu, að í
nótt væri Frelsarinn fæddur,
hann, sem ætti að frelsa heim-
inn frá syndum sínum.
Þá skildist honum, hvers
vegna allir hlutir voru í því há-
tíðaskapi á þessari nóttu, að
þeir vildu ekki gera neitt illt.
Það var eigi aðeins að engl-
arnir stæðu í kringum hirð-
inn, alls staðar, hvert sem
hann leit, sá hann þá. Þeir sátu
inni í hellinum, þeir sátu fyrir
utan á fjallinu, og þeir flugu
í loftinu. Þeir komu gangandi
eftir veginum í stórhópum, og
þegar þeir komu móts við hell-
isskútann, námu þeir staðar, til
að líta á barnið.
Það var svo óumræðilega
mikill fögnuður og gleði og
söngur og hljóðfærasláttur, og
allt þetta sá hann í náttmyrkr-
inu, þar sem hann áður gat
Frh. á bls. 201.
[189]