Heimilisblaðið - 01.12.1953, Blaðsíða 35

SRREYTINGIN
ejo^' gr. sigtaður flórsykur, lítið
súkka| heitu vatni, 125 gr. dökkt
Fl * a^*
orsykurinn er sigtaður gegnum
úr j! ^írt °g síðan búinn til
ag , otlum stífur glassúr með því
Vatri[88ra ^ann nt í dálitlu af heitu
6inhv . grönnum tréprjóni eða
og ,.6ffu áþekku niður í glassúrinn,
h0ll tvo stóra dropa leka af
em J11 n'ður á hvert ugluandlit, og
J!a® augun.
látig . 'aöið er raspað niður og
yfjr ,a disk, sem síðan er settur
ig yS aftpott með heitu vatni. Hald-
lag;g K*nU þuuguS til súkku-
sió3a oráðnar, en látið það ekki
v6r3u ®f súkkulaðið hitnar um of,
Helii*r ieiðinlega grátt á litinn.
ilát t Sl®an súkkulaðinu í eitthvert
°g ’ ,' á- lítið, kringlótt kökuform,
hligj y hverjum ugluskrokk á
veraaa niður í það. Á þann hátt
eUti j ,.V£engirnir til. Síðan er uglan
dr0p] á ristina, og nú er lítill
drjgp^af bráðnu súkkulaði látinn
IqíQj , af tréprjóninum niður
bau.
IJa hv,
að láta
Það
ers auga eða neðanvert í
getur verið til gamans,
ar eil~ sumar uglurnar vera tileygð-
ati sat,a®rar horfa beint fram und-
E1!*
^tlag^wan °g súkkulaðið er
ati jy1. átján uglur. Ef festa á sam-
nem^r og tveimur, þarf ekki
bvi „. nelrninginn af glassúrnum,
til auðvitað þarf ekki að búa
úof0-. °u nema öðrum megin á
laðj n J .?• u* i5* 100 gr. af súkku-
a í vængi á níu þriflega
ar rósir
af bls. 211.
áhi 6 ^eit UPP frn matvörun-
Hiá' Seftl ^ann hafði dreift út
l6jjt e^húsborðið. Augu hans
haf(yU<^u af slíku fjöri, að hún
ig, ! e^ki lengi séð hann þann-
gjg].. | síðan hann veiktist af
áQ; JUl’ Hann brosti og faðm-
að sér.
,^u er allt í lagi, Gerða.
an s^lrilln lýsti mig heilbrigð-
ekjjj a?c 1 fyrri viku, en ég hef
Vlljað segja þér frá því,
fyrr en ég væri búinn að tala
um það við forstjórann, hvort
ég gæti fengið stöðima aftur.
Ég var hjá honum í dag . . .
og ég fékk útborgað fullt kaup
fyrir desembermánuð. Ég
byrja að vinna strax eftir ára-
mótin. Þú getur strax sagt
upp vinnunni hjá ungfrú
Værner.
Gerða þrýsti sér að honum
og kyssti hann. Hún hló. —
Því er öllu lokið. Ég vinn þar
ekki lengur. Ég er svo ham-
ingjusöm þín vegna, Axel . . .
Ég hef alltaf verið það . . .
mun alltaf verða það. Þetta
skulu verða yndisleg jól.
— Já, alveg eins og fyrstu
jólin, sem við bjuggum sam-
an — heima hjá foreldrum þín-
um. Ég man vel eftir því,
hvernig þú lagðir á borðið —
með rauðum rósum, sem þú
komst með frá Kaupmanna-
höfn. Eigum við ekki . . .
— Nei, rauðar rósir vil ég
ekki sjá á borðinu . . .
JHG skil ekkert í þessu, Her-
mann, skrækti frú Skov
öskuvond. Hvað datt konunni
eiginlega í hug? Mér gazt vel
að henni að öðru leyti. Svo
fleygir hún peningunum blátt
áfram í hausinn á þér. Þetta
er það mesta vanþakklæti, sem
ég hef nokkurntíma séð. Skil-
ur þú nokkuð í þessu?
Skov forstjóri tíndi pen-
ingana upp af gólfinu.
— Já, það geri ég, svaraði
hann, ég get bara ekki útskýrt
það fyrir þér. Mig langar til
að senda henni þessa peninga,
en ég bara þori það ekki. Það
get ég ekki heldur útskýrt fyr-
ir þér.
88______________J
[215]
„Það er enginn heima“.