Heimilisblaðið - 01.12.1953, Blaðsíða 29

Það
væri hægt að álíta, að þér
^kktuð hann, eins og þér horf-
^ á myndina . . .
G®rða hafði einnig lokað
auSUnum. Hitinn þarna inni
SteiS henni til höfuðsins. Það
yar eins og eitthvað bráðnaði
\ ^iarta hennar, sem sliti hana
Ur sambandi við umheiminn
flytti hana tíu ár aftur í
lluann. Hún kom draslandi
^uSri tösku frá leigubílnum.
ugUr maður kippti henni úr
°udunum á henni.
Gerða, þetta getur ekki
Veiið alvara þín. Hefur sam-
j 6ra °kkar ekki verið dásam-
eg siðustu mánuðina? Það get-
ekki verið alvara, að þú
, °rt að fara frá mér núna. Við
Ulu jólin saman — hérna.
^öldi
bú
Setur farið heim síðar
Setur farið heim um nýárið.
hef keypt farseðil,
ertUann, ég sagði þér það í ,
ga3rkveldi . . .
' Þú sagðir ekkert ákveðið,
eS sagði: Gerða, ég elska
elska þig, elska þig.
. ertu hérna kyrr, við höldum
lu sarnan. Fyrstu jólin okk-
ar O'* J J
‘ mar höldum við jólin sam-
an
um
til
^örgum, mörgum, mörg-
’ ^aórgum sinnum, þangað
Vlð verðum gömul og grá
• -Ehða nokkrir aðrir en for-
rar þínir eftir þér heima?
^ Hann bar töskuna niður
j^j^i’autarstéttinni, en hún
eij 1 höndina, sem laus var,
11 u sleppti hún henni.
eld;
af
u,
da, ef til vill
er
au í?1111 settl töskuna frá sér,
6ss segja eitt einasta
Tj * ^
Un ^Un greiP hana og hljóp
tröppurnar . . . Það var
að at^adagskvöld, og hún átti
aía liggja vel á sér, en
ElA*lLlSBLAÐIÐ
hjarta hennar grét. Var það
vegna þess, að Hermann hafði
farið, án þess að segja eitt ein-
asta orð? . . . Nú kom hann
hlaupandi eftir lestarstéttinni.
Þá var gefið brottfararmerkið,
en hún flýtti sér að opna glugg-
ann. Hann hrópaði um leið og
lestin rann af stað: — Gerða,
mér er alvara, þú mátt aldrei
gleyma mér . . .
— Hvort þér viljið verða
einkaritari minn, getum við
talað um seinna . . . Frú Skov
settist upp: Það, sem mest á
ríður, er það, að ég geti fengið
skrifað á þessi kort á morg-
un. Ég skal borga yður fimm-
tíu krónur fyrir það . . . Það
er alltaf smávegis glaðningur
fyrir jólin.
— Já, kærar þakkir . . .
Hugsanir Gerðu komu svífandi
úr órafjarlægð. Hún horfði
ekki lengur á málverkið af Her-
manni Skov. Augnaráð hennar
varð sviplaust. Hún heyrði, að
frúin hélt áfram:
— I raun og veru hefði ég
átt að skrifa þessi kort sjálf
— þau eiga að vera handskrif-
uð, þér skiljið, það lítur bet-
ur út. En enginn af þessu fólki
þekkir rithönd mína. Þess
vegna hef ég hugsað mér, að
ég semji það, sem á að standa
á þeim, en þér skrifið þau öll
og undirskriftina líka — al-
gerlega, eins og þér væruð hin
raunverulega frú Minna Skov
. . . Skiljið þér ekki? En ég
þarf að fá sýnishom af rithönd
yðar. Þér getið kveikt á lamp-
anum þarna yfir á skrifborð-
inu, og skrifað eitthvað, sem
yður dettur í hug, á blokkina,
sem þar er. Þar er alveg sama,
hvað það er.
T JÓSIÐ frá skrifborðslamp-
anum blindaði hana, þegar
það féll á hvítan pappírinn.
Pappírinn lá hvítur og slétt-
ur fyrir framan hana — ekki
nokkur stafur eða blettur, en
meðan Gerða var að skrúfa
hettuna af lindarpennanum
sínum, var eins og pappírinn
þektist skrifuðu máli — með
formfastri, karlmannlegri rit-
hönd . . . frekar illlæsilegri.
Hún greindi aðeins einstakar
setningar: „. . . ef þú hefðir
ekki svikið mig um jólin. En
það gerðir þú. Þú komst ekki
heldur um áramótin. Það hlýt-
ur þá að vera vilji þinn að
hætta við allt saman. Hringdu
til mín, þegar þú hefur fengið
þetta bréf. Gerir þú það ekki,
þá . . . já, þá eru þetta síð-
ustu rósirnar, sem ég sendi
þér . . .“
Frú Skov sagði eitthvað yf-
ir í sófanum, hún hafði hallað
sér fram á púðana aftur og lá
nú með lokuð augu: — Ef þér
kunnið eitthvað fallegt — eitt-
hvað um jólin — þá skrifið
það.
-— Ég vona að frúnni geðjist
að skriftinni . . . Gerða rétti
henni blaðið. Frú Skov las:
Þess bera menn sár um ævilöng ár,
sem aðeins var stundarhlátur,
því brosa menn fram á
bráðfleygri stund,
sem burt þvær ei éra grátur.
Drýpur sorg, drýpur hryggð af
rauðum rósum.
— Nei, þetta er ekki hægt!
Frú Skov hló uppgerðarhlátur.
Mér geðjast prýðilega að skrift-
inni, en ég get með engu móti
þolað það, sem þér hafið skrif-
að. Það er ef til vill af því að
[209]