Heimilisblaðið - 01.12.1953, Blaðsíða 18

Ég virði fyrir mér öldugang-
inn við skipshliðina, og mér
dettur ósjálfrátt í hug stund-
in, er bátur okkar var settur
á flot. Ef aðstæðurnar verða
nú áþekkar því sem þá var,
er útlitið allt annað en gott.
Ekki eru líkur til, að við get-
um komizt um borð á sama
hátt og við tókum Norðmenn-
ina út í bátinn til okkar.
Þrek okkar er sem sé að
þrotum komið, og Norðmenn-
irnir mundu áreiðanlega ekki
lifa af slíkt volk í annað sinn.
Þeir höfðu hvorki etið né sof-
ið dögum saman, því að farm-
urinn á þilfari skips þeirra
hafði lagzt fyrir káetudyr
þeirra fyrir nokkrum dögum.
Og þótt hægt yrði að koma
nokkrum mönnum um borð
með þeim hætti, var ekki hægt
að komast af með færri menn
en sex til að halda bátnum í
hæfilegri fjarlægð frá skipinu,
og hvernig átti þá að bjarga
þeim?
Áform okkar hafði frá upp-
hafi verið það að reyna að
krækja kaðalblökkunum í
stafna bátsins og láta síðan
draga hann upp með öllu sem
í var. En í þvílíkum sjógangi
var erfitt að koma slíku við,
enda höfðu fimmtán menn af
ensku skipi farizt við slíka til-
raun fyrir fáeinum dögum.
Ég sé, að menn standa við-
búnir að taka a moti okkur á
tveim stöðum; við hleðsluop
nr. 3, framanvert við stjórn-
pall, og við hafnsögumanns-
opið miðskips. Auk þess héngu
kaðlar og stigar hingað og
þangað niður með skipshlið-
inni.
Okkur virðist ölduganginn
hafa lægt nokkuð. Sjálfsagt er
það að einhverju leyti að
þakka skipunum, sem lagzt
hafa vindmegin við okkur, og
olíimni, sem þau hafa dælt í
sjóinn. Við tökum skjóta
ákvörðun, enda megum við
engan tíma missa, því að okk-
ur ber ört að skipinu.
Við höfum ákveðið að freista
uppgöngu um hafnsögumanns-
opið, því að þar er helzt skjól
að finna og þangað er stytzt
að klífa upp.
— Leggizt á árar!
Þeir taka nokkur hraustleg
áratog.
— Leggið upp árar!
Skipshliðin rís eins og svart-
ur veggur uppi yfir okkur. Alda
slær bátnum með braki og
brestum upp að skipshliðinni,
en ekkert tjón verður. Og nú
tekur hver maður á þeim hand-
flýti, sem hann á mestan til.
Köðlum er fleygt til okkar
öllum megin og við bindum þá
fasta í bátinn.
Fyrst verðum við að koma
Norðmönnunum um borð. Við
höfum engan tíma til að sýna
þeim nærgætni, því að slíkt
gæti einmitt orðið þeim að
bana. Við þrífum hvern á fæt-
ur öðrum, og þegar aldan rís
hæst, ýtum við þeim upp í
kaðalstigann. Þar taka aðrir
við þeim og koma þeim á ör-
uggan stað. Sumir þeirra eru
svo aðframkomnir, að þeir
geta ekki haldið sér í stigann.
Utan um þá verðum við að
binda kaðli og láta draga þá
upp.
Á ótrúlega skömmum tíma
tekst okkur að koma þeim öll-
um sextán um borð.
Enginn hinna hraustu pilta
minna hefur hugsað um sjálf'
an sig. Þeir bíða fyrirskip31^
minna áður en þeim dettur 1
hug að hugsa um sitt
öryggi.
En nú er röðin komin a
okkur. Þrek okkar er einxUS
að þrotum komið. Nú bíður
hver af öðrum eftir heppile^U
augnabliki, og þegar öldurn3’
hefja bátinn það hátt, að ekk*
eru nema fimm eða sex mefr
ar upp í opið, grípur sá, selU
næstur er, dauðahaldi í kað^
stigann og klifrar upp og sV°
hver af öðrum. Allt gengur a
óskum.
Þegar aðeins f jórir eða fira111
menn eru eftir í bátnum, skrri
ar línan, sem bundin er x S^U^
bátsins, svo að við erum
staddir um stund. Annarri l1IlU
er varpað til okkar, og °kkur
tekst með herkjumunum a
festa henni.
Loksins er ég einn eftir. Þe^
ar ég ætla að grípa x stiga^
tekur skipið mikla veltu
fæ yfir mig stórkostlega s)°
gusu, svo að ég stingst á h°
uðið niður í bátinn og lig£
nokkur augnablik, hálfmeðyh
xmdarlaus. En lífsþrótturi1111
sigrar. Hvernig ég komst upP’
veit ég ekki með vissu. Það e
'$st
Éí
tt'
eins og minni mitt hafi mi1
af þeim augnablikum. Ég mj®11
ist aðeins þess, að ég hófst
loft með bátnum og hrifsa
í örvæntingu minni út í 113
myrkrið. Síðan var ég komih11
um borð. Ég heyrði húrrahr°P
og aðdáunarorð farþeganna
áhafnarinnar eins og í fjar^*
Það var ekki hægt að Þve1^
fóta fyrir fólki. Konur íre ^
og karlmenn kepptust við
taka í höndina á mér. Féla£a
HEIMILISB LAÐ IÐ
[198]