Heimilisblaðið - 01.12.1953, Blaðsíða 14

koma á vettvang, hvert eftir
annað. Kruse skipstjóri sendir
nú þeim skipum öðrum, sem
á leiðinni eru, loftskeyti um,
að ekki sé þörf á aðstoð þeirra.
Að ,,Mobiloil“ og ,,New
York“ meðtöldum voru þá
komin sex stór skip á vett-
vang, til þess að veita áhöfn
,,Sistos“ aðstoð, ef til þess
væru einhverjir möguleikar.
Því aðeins eru horfur á því,
að björgunartilraun geti borið
árangur, að náin samvinna
takist. Og það skal strax tek-
ið fram, að sú samvinna tókst
með hinum mestu ágætum.
Nú hófst loftskeytasamband
milli skipanna. Hin skipin
spurðu okkur, hvort við mund-
um taka að okkur björgunina,
og Kruse skipstjóri svaraði því
játandi.
Það varð að þegjandi sam-
komulagi að fela Kruse skip-
stjóra yfirstjórn björgunarinn-
ar. Við skýrðum þeim skipum,
sem nú bættust við í hópinn,
frá, hvernig málum væri hátt-
að. Stöðugar skeytasendingar
fóru milli skipanna, og sam-
kvæmt alþjóðlegri venju fóru
þær fram á ensku.
Samkvæmt uppástungu
skipstjóra okkar ætluðu
„Aurania", „Gerolstein" og
„Mobiloil" að leggjast þvert
fyrir vindinn, vindmegin við
„Sisto , til þess að draga
úr veðurofsa og sjógangi
meðan á björguninni stæði.
Auk þess áttu þau að dæla
olíu í sjóinn, til þess að Iægja
ölduganginn.
Scharf skipstjóri á „Europa"
bauðst til að beina báðum hin-
um stóru Ijóskösturum sínum
að hinu nauðstadda skipi, og
varð skip hans því að liggja
vindmegin við okkur, til þess
að Ijósin blinduðu ekki áhöfn
skips okkar og björgunarbáts.
„New York“ ætlaði að reyna
að komast sem næst „Sisto“
og setja þar bátinn á flot.
Ekkert hafði dregið úr veð-
urofsanum meðan á þessum
undirbúningi stóð. Loftvogin
er þó tekin að stíga og vind-
urinn að snúast nær norðri.
Það er góðs viti.
Loftskeytatæki „Sistos" eru
enn nothæf, þegar um stuttar
vegalengdir er að ræða, og því
sendir Kruse skipstjóri skip-
stjóranum á „Sisto“ eftirfar-
andi skeyti: — Eruð þið við-
búnir, þegar bátur okkar
kemur?
Merki er gefið um, að tek-
ið hafi verið á móti skeytinu.
Við bíðum eftir svari, en það
kemur ekki. Tíminn líður og
biðin tekur á taugarnar. —
Hvers vegna svarar „Sisto“
ekki?
Loksins, eftir óratíma, að
því er okkur finnst, kemur
svarið: — Ómögulegt að kom-
ast niður í bát ykkar í þessu
ölduróti, vonum, að veðrið
batni með morgninum, getum
ef til vill beðið þangað til, ver-
ið samt viðbúnir með bátinn.
Vitanlega heyra öll hin skip-
in þetta skeyti.
Við gefum „Sisto" merki
um, að við höfum fengið
skeytið.
Við verðum því að bíða!
En þegar þannig stendur á,
er ekki auðvelt að bíða, og
Ioftvoginni er ekki alltaf að
treysta, allra sízt að vetrar-
lagi á Norður-Atlantshafinu.
Um svefn er ekki að ræða,
[194]
hvorki fyrir áhöfn né farþe£a'
Þeir farþegar, sem það geta'
sitja og ræða saman í setuseJ
unum. öðru hverju koma Þe’r
upp á þiljur og horfa í átth1®
til „Sistos“. Við liggjum sV°
nærri „Sisto“, að fyllstu v£*r
úðar þarf að gæta, til þess ^
skipin rekist ekki á.
Bátur nr. 5 bíður reiðub11
inn, en þó bundinn svo,
hann sláist ekki til vegna v
ingsins á skipinu.
Ég sendi sjálfboðaliðana
undir þiljur en skipa þeim
að vera viðbúnir að mæta t® _
arlaust. Ég bíð á stjórnp3"1
hjá skipstjóra og fyrsta stýrI
manni. Við höfum stöðuí*
auga með daufa, rauða ljósi’1'1
á „Sisto“ gegnum sterka sjoJi
auka.
Við vorum því undir Þ3^
8«
'elt'

búnir að bíða hjá nauðstad^9
skipinu alla nóttina. En bral
verður annað uppi á teniní11
um.
Klukkan rúmlega elletu
senda Norðmennirnir síðast9
skeyti sitt út í náttmyrkr1^
Það verður ekki misskilið. f*3
er örvinglað hróp á hjálp-
— „Sisto" er að sökkv^
Reynið allt, sem unnt er, t'
þess að bjarga okkur.
Nú verður að hefjast han
og það án tafar!
Við sendum öllum skipun11111
skeyti um að taka sér ulir
samda stöðu.
Áhöfn björgunarbáts1IlS
kemur eins og örskot a slllU
stað. Enda þótt kalt sé í veðr1’
hafði ég ráðlagt mönnum m111^
um að dúða sig ekki um of, Þv
við verðum að vera reiðubún11-
til skjótra handtaka.
Ég læt mennina fara
heimilisbla»iP