Heimilisblaðið - 01.12.1953, Blaðsíða 8

þegar legubekkurinn í horninu
var auður, og mér var óskiljan-
legt, hvernig hægt mundi að
verða að fá stundir dagsins til
að líða. Það man ég, því gleymi
ég aldrei.
Og ég man eftir því, að við
börnin vorum látin koma, til
þess að kyssa á hönd hinnar
framliðnu. Og við vorum
hrædd við að gera það, en þá
var einhver, sem sagði við okk-
ur, að þetta væri í síðasta sinn,
sem við ættum kost á að þakka
ömmu okkar fyrir allt það
yndi, sem hún hefði veitt
okkur.
Og ég man það, að það var
gengið frá öllum vísunum og
sögunum í langri svartri kistu,
ekið burtu frá heimilinu, og að
þær komu aldrei aftur.
Ég man eftir því, að það var
eins og eitthvað væri horfið
burtu úr lífi okkar. Það var
eins og búið væri að læsa hurð
að víðáttumiklum, fögrum
töfraheimi, þar sem við áður
höfðum mátt fara um eftir vild.
Og nú var enginn, sem hafði
lykilinn að þeirri hurð.
Ég man, að við börnin lærð-
um smátt og smátt að leika
okkur að brúðum og barna-
gullum og lifa eins og önnur
börn, og þá gat virzt svo, að
við værum hætt að sakna
ömmu okkar eða værum búin
að gleyma henni.
Enn í dag, fjörutíu árum
síðar, á meðan ég sit og safna
helgisögum um Krist, er ég
heyrði í Austurlöndum, rifjast
upp í minni mínu stutta munn-
mælasagan um fæðingu Jesú,
sem amma var vön að segja
okkur, og mig langar til að
segja hana ennþá einu sinni,
og koma einnig henni í safn
mitt.
fjAÐ var jóladagur, og allir
höfðu ekið til kirkju nema
amma mín og ég. Ég held, að
við höfum verið þau einu, sem
voru heima. Við höfðum ekki
fengið leyfi til að vera með í
förinni af því, að önnur okk-
ar var of gömul, en hin ekki
nógu gömul. Og við vorum
báðar hryggar yfir því, að fá
ekki að fylgjast með og hlýða
á morguntíðir og sjá jólaljósin.
En þegar við sátum þannig í
einverunni, hóf amma sögu
sína á þessa leið:
„Það var einu sinni maður,
sem fór út í náttmyrkrið, til
að sækja eld. Hann fór frá
einu húsi til annars og drap
á dyr. — Hjálpið þið mér,
hjálpið þið mér! sagði hann.
Kona mín er nýbúin að fæða
barn, og ég verð að kveikja
upp eld til að hita henni og
litla barninu.
En það var miðnætti og allir
sváfu. Enginn svaraði honum.
Maðurinn hélt áfram göngu
sinni. Um síðir tók hann eftir
ljósbjarma eins og af eldi langt
í burtu. Hann tók þá stefnu
þangað og sá, að bjarminn kom
frá báli, sem brann í bithag-
anum. Fjöldi hvítra kinda lá
sofandi í kringum eldinn, og
gamall hjarðmaður gætti sitj-
andi hjarðarinnar.
Þar eð maðurinn vildi fá
lánaðan eld, fór hann til kind-
anna og sá þá, að þrír stórir
hundar sváfu við fætur hjarð-
mannsins. Þeir vöknuðu allir
þrír, þegar hann kom, og opn-
uðu stóru kjaftana, eins og
þeir ætluðu að gelta, en ekk-
ert hljóð heyrðist. Maður'11®

sá, að þeir yggldu sig, og
glampaði á beittu, hvítu terrí1
urnar þeirra í eldsbjarmanU111’
og þeir réðust á hann.
fann, að einn þeirra læsti töuU
unum í fót hans, annar í heP
hans, og sá þriðji í kverk^1
hans. En kjálkarnir og teU11
urnar, sem hundarnir
að bíta með, vildu ekki hlý^
þeim, ,og maðurinn hlaut euí
in meiðsli.
Nú ætlaði maðurinn 3
halda áfram til að ná í
sem hann var kominn til a
í
sækja. En kindurnar lágu s'°
þétt saman, hlið við hlið
hann gat hvergi komizt-

steig maðurinn upp á bakið 8
kindunum og gekk eftir þelP|
W

að eldinum. Og engin
vaknaði eða hreyfðist". ,
Þangað komst amma m111^
sögunni án þess að vera tru
uð, en þá gat ég ekki stillt u1^
um að taka fram í:
— Hvers vegna gerðu Þ33
það ekki, amma? spurði
— Það skaltu bráðum
fú
þéh
að vita, svaraði amma, og
áfram sögunni.
„Þegar maðurinn var hér
bil kominn að eldinum>
hjarðmaðurinn upp. Hann
aldraður maður, nöldruu3^
Ov
samur, óvingjarnlegur
óvæginn við alla. Þegar han^
nú sá ókunnuga manninn uu ^
ast, þreif hann langan, 0
hvassan broddstaf, sem ,
var vanur að styðjast við,
ar hann rak féð á beit, og hen ^
honum í áttina til aðko111^
3, en áður en stah^
mannsins,
inn hitti hann, flaug han11
hliðar og þaut langt út í h
til
ann
i“
1V
[188]
HEIMILISBLAP