Heimilisblaðið - 01.07.1954, Blaðsíða 18

Gjáin.
hrepps- og Skeiðahreppsafrétt.
Þá beygðum við til vinstri
handar og fórum með girðing-
unni, skáhallt upp á Stangar-
fell.
Þegar upp á fellið kom,blasti
við okkur mikið og frítt útsýni
til allra hliða. Fjölbreytni
fjallanáttúrunnar var undur-
samleg. Hinn fagurgerði jök-
ulkúfur Heklu, sem nú var óð-
um að færast til suðurs, gnæfði
hár og kuldalegur upp í him-
inblámann, með miklum f jalla-
klasa til beggja hliða. Lengra
í suðri blöstu við Tindafjalla-
og Eyjafjallajökull, auk ýmissa
fella annarra og hæða.Til norð-
urs og austurs opnuðust víð-
lendur óbyggðanna, þar sem
öræfakyrrðin drottnar ár og
síð.
Við héldum nú áfram til
norðvesturs og námum hvergi
staðar, svo heitið gæti, fyrr en
við komum að Háafossi.
Fyrir neðan Háafoss fellur
Fossá í stríðum straumi fast
við Stangarfell, og urðum við
að krækja dálítinn spöl niður
með ánni og fara svo upp með
henni aftur undir fellinu, sem
er frekar örðug leið. — En
þegar við svo loksins vorum
komin alla leið að fossinum,
blasti við okkur tilkomumikil
sjón. Þarna stóðum við and-
spænis meira en hundrað
(121.6) metra háum fossi, sem
steyptist með ægiþunga niður
[126]
í sitt hrikalega hamradjúp'
Gljúfrin beggja megin við foss-
inn eru býsna mikilúðleg °S
setja tröllslegan svip á hina
stórbrotnu náttúru staðarins-
Sjálfur er fossinn hinn tígU'
legasti, og hinir dunandi bassa-
tónar hans færa þreyttum veg'
farandanum frið og gleði. Það
er eins og þreytan og erfiðiú
hverfi úr sögunni,og ferðamað-
urinn finnur til einhverrar
óljósrar sælukenndar í návist
þessara undraradda náttur-
unnar. En mannleg orð fá eig1
lýst þeim tilfinningum, þær eru
háleitari en svo.
Er við höfðum dvalið góðan
tíma hjá fossinum og virt hann
fyrir okkur, vel og rækilega’
héldum við til baka, fram með
Stangarfelli og fylgdum Fossá-
Var þar víða slæmur vegur og
reyndist hestunum næsta örð'
ugt að komast áfram, enda
gekk ferðin að sama skap1
seint. En brátt sáum við, a^
vegurinn myndi vera öllu betri
hinum megin við ána, og þótt>
okkur því ráðlegast að segja
skilið við þessa leiðina, fara
yfir ána og svo fram með henn1
þeim megin, og það gerðum
við. Var nú vegurinn miklu
greiðfærari, eins og við höfð'
um búizt við, og gekk ferðin
ágætlega úr því.
Klukkan mun svo hafa verið
um það bil tíu, þegar við kom'
um móts við Ásólfsstaði aftur-
Þangað fórum við heim, feng
um okkur mjólk og kökur og
hvíldum okkur lítið eitt. Að þv’
búnu héldum við af stað þaðan
heimleiðis, sama veg og v1^
komum, enda ekki um aðra
leið að ræða.
HEIMILISBLAÐlP