Heimilisblaðið - 01.07.1957, Blaðsíða 7

a^f^uleg og heimskuleg andlit, sólbrennd
solarljósi Arabíu, harðneskjuleg af vinnu
°S skorti, eða blómleg enn á æskuskeiði.
'aannsandlit — mannshjörtu, sem hann
Sai5 * ^jókorni hins heilaga orðs.
arna situr hinn ríki Lahab. Hann er með
Unninn hálftroðinn af kindakjötsbeini. Fit-
rennur niður feita, glansandi undirhök-
frel'.^i^ hlið hans er Zaim, sem hann veitti
Sl- Stór, teinréttur, grannur, með hendur
a 55 u baki. Ali, litli drengurinn með leiftr-
andi
augu. Honum hafði hann snúið til réttr-
o ij^ar‘ ®^nnig gamli Waraka, negrinn Bilal,
® ætur hans. Þau eru svo fá, alltof fá.
* n 6ru börn, Þr®lar, konur. Nýir verða
^ ^tast við. Margir. Allir! Það er köllun
aUs! Og þeir fyrstu, sem munu fá að njóta
^r hins heilaga orðs, eru ættingjar hans.
s ann beinir augum sínum á hið gamla,
v^auSa andlit öldungsins Abu Taleb. Hann
aft °luð asttarinnar. Hann varð, hann hlaut
^annfæra hann ....
^»Múhameð,“ rymur í Lahab um leið og
ha j turrkar feitina af vörum sínum með
.a^hakinu, „við erum búin að borða
kett tinn, höfum drukkið vín þitt. Var
yj , f ástæðan til þess, að þú bauðst okkur
ok,lu? Eða ætlaðir þú að halda veizlu fyrir
,Ur i tilefni af endurfundum okkar? Okk-
Ur
loikur forvitni á að vita, hvað það
var,
k0„ ált þér kyrrum uppi í fjöllum, á meðan
^ ^ln Var 1 van(lræðum með verzlunina
a' Hlutur þinn í vetrarlestinni er glat-
stúlk ^ ef hefur fundið fallega fjalla-
Uvy.1 U 1 staðinn, þá hefur þú hlotið ríkulega
löUu _ _ i<
heið°^^rir hlæja. Múhameð heyrir það ekki.
bá t-t ^e^Ur blossað upp í honum og brýtur
í a* u> sem til þessa hefur hindrað hann
0 tala.
eig’ er ekki tími til að koma með óvið-
lUgr | ^ynclni, Lahab. Hlustaðu: Guð bauð
að koma upp í fjöllin!“
Eða 5”aða Guð? Holab er ánægður í Kaaba.
fjall: 6lUr bú fórnað honum auka-steik á
1UU Hira, Múhameð?"
Aftur hlátur.
( jj Bölbænir Abu Talebs
sein,0aber ekki Guð. Holab er steinmoli,
ppa,1 tilbiðjið í blindni ykkar.“
e befur staðið upp. Hann skekur ógn-
andi magra öldungshandleggi sína í áttina
til Múhameðs: „Þegiðu! Illur andi hefur
hlaupið í þig. Djöflar tala út úr munni þín-
um.“
En Múhameð lætur þetta ekkert á sig fá.
Hann segir upp í opið geðið á ættingjum
sínum, sem eru bæði forviða og óttaslegnir:
„I nafni Allah, hins eina og miskunnsama!
Ég sver það við daginn, sem er að hverfa.
Sjá, maðurinn er sannarlega glataður. Að-
eins sá, sem trúir, er ekki glataður . .. .“
„En hvað þetta er skáldlegt,“ muldrar
hinn feiti Lahab. „Þú gætir jafnvel boðið
stórskáldinu Muzafir í einvígi á skáldskap-
arsviðinu.“
Múhameð heyrir þetta ekki. Hann heldur
áfram að tala. Heilagur eldur mælskunnar
hefur gagntekið hann í fyrsta sinn. „Og ég
segi ykkur, Drottinn sendi mig, til þess að
ég kenndi ykkur boðorð hans. Engillinn
Gabriel birtist mér, og hann las fyrir mig
úr hinni stóru bók lífsins . . . .“
„Heyrið þið nú bara,“ hvæsti einhver aft-
ast í hópnum. „Hinn vitri Múhameð, Mú-
hameð hinn víðlesni! Og samt getur hann
enn ekki gert greinarmun á orðinu Döðlu
og orðinu Olfaldi. . . .“
„Og hann skipaði mér að flytja ykkur
boðskap sinn. Já, hlustið þið, skiljið þið ekki,
að ég er að segja ykkur sannleikann. Hinn
guðdómlega sannleika! Þeir, sem sáu Móses,
þegar hann steig niður af fjallinu Sinai,
fylgdu honum. Og hinir kristnu hlýða orði
Jesú, sem segir, það er aðeins einn í himná-
ríki. Þið blindu, hinn Eini hefur opinberað
sig mér! Sá hinn sami talaði til mín, til þess
að ég leiddi ykkur út úr myrkri fávizkunnar.
Það er bara einn Guð til, La illaha illa
’llahu . . . .“
„Teymdu úlfalda þína,“ segir Lahab
ósnortinn og heldur áfram að tyggja mat-
inn, „og láttu okkur í friði!“
Hás rödd spámannsins kafnar í dynjandi
hláturshviðum.
„Láttu þetta ekki á þig fá,“ segir Chadidja
í huggunartón, „þau vita ekki betur.“
Opinbert hneyksli
Vissu þau raunverulega ekki betur?
Múhameð umkringdur af óvinum. Og enn
þá verra: háði. Hvað eyðileggur meir en
þegar eitthvað er gert hlægilegt?
HEIMILISBLAÐIÐ — 139