Heimilisblaðið - 01.07.1957, Blaðsíða 8

Fyrst kom sjálf fjölskyldan. Samkvæmt
ævafomri arabískri ættarsiðvenju talaði
Taleb við frænda sinn. Vitfirringur? Sannar-
lega! En hann tilheyrði samt Haschemita-
ættinni, þeirri fjölskyldu hennar, sem hafði
sérstaklega á hendi það hlutverk að vernda
Kaaba-helgidóminn.
Þar af leiðandi urðu Haschemitarnir einn-
ig órólegir. Búpeningshús Chadidju stóðu
auð. Aðrir kaupmenn voru þegar komnir
langt fram úr fyrirtæki hennar. Ef annað
dugði ekki, var sett á þau viðskiptabann.
Og birgðageymslumar voru auðar eins og
sjálf eyðimörkin.
Smánarblettur, jafnvel stórhætta fyrir
sjálfan ættbálkinn!
Abu Sofian, eigandi þúsunda úlfalda, Abu
Sofian, sem jafnvel kaupmennimir í Dam-
askus hneigðu sig fyrir í lotningu, hinn
snyrtilegi mikli og höfðinglegi Abu Sofian,
hafði kveðið upp dóm sinn.
„Hann fyrirlítur ekki aðeins guði okkar.
Hann hæðir einnig borgina. Hann er ekki
vitfirringur. Hann er svikari!"
Nú byrjuðu jafnvel götustrákarnir að
hlaupa á eftir Múhameð. Hinn sérkennilegi
maður, kinnfiskasoginn, með stór tindrandi
augu, þessi Múhameð, sem auðvitað var ekk-
ert annað en stórmennskubrjálaður ofstæk-
ismaður, algerlega á valdi djöfulsins, var
orðinn að opinberu hneyksli.
Þegar hann gekk á götunum, rigndi yfir
hann úlfalda-taði og alls konar sorpi. Dætur
hans voru hæddar. Þegar hann gekk sjö
sinnum kringum Kaaba-steininn eins og
venjan bauð, og tautaði fyrir munni sér
bænir sínar, réðust nokkrir ofstækismenn á
hann og lömdu hann, þar til hann hneig
niður alblóðugur og meðvitundarlaus.
„La illaha illa ’llahu,“ var hrópað til að
spotta hann. „Hvar er þinn Guð, háfleygi
spámaður ... ?“
Abu Bekr, bezti vinur hans, sem ekki
glataði jafnvægi sínu, þrátt fyrir allar of-
sóknimar, kom honum til hjálpar. Þegar
hann leit í augu Múhameðs, tók hann
eftir því, sér til undrunar og skelfingar, að
spámaðurinn hló! Það var engu líkara en
hann hafi ekki orðið var við neitt eða fundið
neitt til.
Það var eins og hann dreymdi bara.
Nýir fylgismenn
Það er kvöld og sólin hnígur til viðar
úti við sjóndeildarhringinn eins og í gr£eIJ
leitri móðu. Það er eins og dularfullar mynd
ir speglist í loftinu yfir fjöllunum. Söfnuður
spámannsins hefur safnazt utan um ha®®’
Þar á meðal eru ný andlit. Mörg ný ano*1
Þrælar, konur, börn, gamalmenni. Og eiD^
ig karlmenn. Sterkir, stoltir, vopnfi1T'ir
menn.
Hefur ekki spámaðurinn kennt,
augliti Drottins séu allir menn jafn
heldur ríkir eða fátækir. Hvort heldur hós
bóndinn eða þrællinn.
Ekkert hefur öflugri áhrif en fyrirheh1
um réttindi, og ekkert hrífur hjartað
mikið og þjáningar, sem tekið er með þoh11
mæði.
að fyJ'ir
r. Hv°rt
Flótti til Abessiníu
í fjögur ár var neisti boðskapar Drott1
borinn hús úr húsi. Og á meðan skríU11^
æpti á götunum, hittust þeir, sem fun<',_
höfðu lífsinnihald sitt í trúarboðskap
hameðs á afskekktum stöðum í borginni e
kyrrlátum eyðimerkurdölum.
En þó var þetta nærri ofvaxið kröft
þeirra. Sérhver vilji, sérhvert þol hefur s
takmörk.
„Ég vil ekki lengur búa innan um Þet
fólk. Það hefur raddir sjakalans, hjal',
slöngunnar. Þetta eru ekki lengur sky ^
menni mín. Ég skil mig burt frá blóðtengs
um þeirra . . . .“
rí>r
01
Það voru fimmtán, sem voru þesss
skoðunar. Ellefu menn og fjórar konur
sá sem talað hafði, hét Othman Ibn
En kona hans var hin fíngerða RoqquíJl '
dóttir Múhameðs. Othman útskýrði fl°^
áætlun sína. Hann myndi flytja með h
hópinn sinn til hafnarinnar Jodda og ^
þaðan með abbesinsku kaupskipi yfir fli°
til hins árbakkans á strönd Afríku. j
Múhameð blessaði þau. Það er alger kyrl,;
Aðeins heyrist við og við niðurbældur e ^
Roqquaia. „Guð mun ekki yfirgefa yk*1
Treystið náð keisarans Negus, birta he;
einnig tekið bólfestu í hjarta hans.
að þið tilbiðjið aðeins einn Guð og a
hafið orðið að yfirgefa heimkynni y;
vegna þessarar trúar.“
Þetta var fyrsti hópurinn, sem flúðx-
í
ð Þ1'
140 — HEIMILISBLAÐIÐ