Heimilisblaðið - 01.07.1957, Blaðsíða 28

þeim í sand og ösku, fyrir að hafa skemmt
gildru hans.“
,,Ég skil ekki, hvernig svona skepnu leyf-
ist að lifa,“ sagði Marteinn.
„Það stafar af ótta, sem menn hafa á
honum,“ sagði Katrín. „Það vildu gjarnan
margir ráða hann af dögum, en . . . .“
f sömu mund flautaði Jósef tvisvar, og
þau lögðust á magann og gægðust upp fyrir
hæðarbrúnina.
Það leið ein mínúta, þangað til þau heyrðu
hávaðann í bifreiðinni. Þau gátu heyrt, að
hann kom frá Cruise.
Ganghljóðið varð greinilegra með hverri
sekúndunni, sem leið. Áður en varði myndu
þau sjá bifreiðina. Þau lágu grafkyr og ein-
blíndu á veginn, þar sem bugðan var. Þetta
var bifreið með sterkri vél, fannst þeim, og
hún ók hratt.
Nú kom hún í ljós á bugðunni.
„Hún er grá,“ hvíslaði Tómas. „Og hún
fer rétta veginn til hallarinnar."
Hann heyrði Katrínu grípa andann á lofti.
„Þetta er hún,“ sagði hún, „þetta er hún.“
Bifreiðin hvarf niður í kvos og kom aftur
í ljós og stefndi á vegamótin.
Rétt áður en komið var að vegamótunum,
nam bifreiðin staðar. Það voru þrír menn í
henni, Shamer og Júdas fóru að athuga kort,
en maðurinn, sem sat í aftursætinu, starði
sljór fram fyrir sig.
Þetta var spennandi andartak.
Þessar tvær manneskjur, sem þorpararnir
voru að leita að, lágu um fimmtíu metra frá
þeim og fylgdust rólega með, hvaða veg þeir
myndu fara, en Shamer og Júdas duldu hins
vegar ekki æsing sinn. Júdas ýtti húfunni
aftur á hnakka og þurrkaði svitann af enn-
inu, og Shamer sló til mýflugu, sem ásótti
hann. Það var bersýnilega skammt að bíða
þess, að hann missti þolinmæðina, allt í einu
þreif hann kortið úr höndum Júdasar og
fleygði því út um gluggann. Þá benti hann
á veginn til Cardinal, Júdas ætlaði að fara
að gera einhverja athugasemd, en Shamer
tók duglega í lurginn á honum.
Þungur á brún setti Júdas bifreiðina í
gang, og hún þaut í áttina til Cardinal, allt
og sumt, sem eftir var, var kortið, sem lá
á veginum.
Tómas og hin tvö stukku á fætur. „Af
stað,“ sagði Tómas. „Marteinn, flýttu þér
<5
með Jósef niður að stígnum. En í guðs basH'
um verið þið varkárir, þar sem stígurin11
kemur niður á veginn. Ef þú ferð lengra’
þá láttu Jóséf bíða þar, svo að hann getl
sagt okkur, hvert þú fórst.“ Hann sneri ser
að Katrínu. „Við fylgjumst að, en skrepptu
eftir kortinu fyrst.“
Katrín hljóp möglunarlaust milli trjánDS
og sótti kortið.
Þegar hún kom aftur til Tómasar, voru
hin komin úr augsýn. Katrín og Tómas flýttu
sér allt hvað af tók, en það var ekki fyrr
en eftir tuttugu mínútur, að þau komu auga
á Jósef. Hann var í einum hnipri bak vi
beykitré og leit sér um öxl með fingurinn a
vörunum. 15—20 metrum fyrir neðan hanu
lá vegurinn til Cardinál.
Tómas skildi strax, hvernig var um hnút
ana búið. Gráa Merkúrbifreiðin hafði nuro1’
staðar við raufina í skógarþykknið, þar seP1
greinilega mátti sjá til hallarinnar.
Tómas læddist til Jósefs með KatrínU 8
hælunum.
Og nú sá hann það, sem hann hafði a^s
ekki þorað að gera sér vonir um. Shamer
ætlaði ekki að halda kyrru fyrir þarna, heia
ur hafði hann yfirgefið bifreiðina og f®^
þjóni sínum að vera á verði. Sennilega hofúu
þeir Júdas gengið niður í þorpið.
Tómas sneri sér að Katrínu. „Vertu hérá9
hjá Jósef,“ hvíslaði hann.
Þegar hann ætlaði að fara, greip hún 1
handlegg hans. „Tómas,“ hvíslaði húa’
„þetta er Górillan sem gætir bifreiðarinnar'
Mundu, að hann ber nafn sitt með rentu-
„Ég skal muna það,“ sagði Tómas.
var hann, sem beyglaði fyrir mér afturbre^
id, þegar hann ætlaði að stökkva á bifrel
mína fyrir utan kaffihúsið.“
Hann skreið til Marteins, sem lá í fe^u1^
nokkru neðar, örfá skref frá skógarvegú1
um.
„Þegar ég kom hingað, sátu þorparai'n*1
tveir og virtu fyrir sér höllina," hvísfa
Marteinn, „þeir sneru baki að mér, svo a
ég gat ekki heyrt, hvað þeim fór á m1 1
Nokkru síðar reikuðu þeir niður hæðina elU^
og tveir smádrengir, sem væru að koma ^
sunnudagaskóla. Þriðji náunginn átti a
bíða, þangað til þeir gæfu honum merki
að koma með bifreiðina. Þarna sérðu, ba
er að taka upp sjónauka.“
160 — HEIMILISBLAÐIÐ