Heimilisblaðið - 01.07.1957, Blaðsíða 24

DORNFORD YATES:
Viljj örlaganna
vn.
„Ef einhver er hérna, þá hlýtur hann að
vera við vegamótin,“ hvíslaði Tómas í eyra
Katrínar.
Þau sáu rétt grilla í vegamótin framund-
an. Tómas hélt sig eins nærri hægri vegar-
brúninni og hægt var, og Katrín fylgdi á eftir.
Þau gengu bæði þegjandi og hljóðalaust.
Nú voru vegamótin greinileg. Allt í einu
komu þau auga á veru framundan við hægri
vegarbrúnina.
Veran stóð kyr eitt andartak, sneri baki
við þeim og kveikti sér í sígarettu.
Tómas varð öskugrár, þegar hann sá
þennan mann. Hefði hann verið tíu skrefum
nær, hefði hann rokið á hann, bara með hnef-
unum, en það var á takmörkum, að hann
hefði kjark. Svo reikaði maðurinn til hliðar
inn í skóginn og hvarf þeim sýnum.
Tómas sneri þegar í stað við ásamt Kat-
rínu. Hún horfði á, meðan hann átti við stál-
þráðinn. Það tók góða stund að leysa hann,
svo vafði hann þráðinn upp og kastaði hon-
um út í skurð. Þegar þau komu aftur til bif-
reiðarinnar, settist Tómas við stýrið, það var
ætlun hans að aka manninn niður, ef hon-
um lánaðist það.
Katrín skipti um gír fyrir hann, svo að
hann þyrfti ekki að reyna á fótinn við að
stíga á tengslin, þá kveikti hann full ljós og
þaut í áttina til vegamótanna með mörg
hundruð kílómetra hraða.
Þau sáu hvorki tangur né tetur af þorp-
aranum. Pilturinn sá ætlaði ekki að hætta
lífi sínu með því að stilla sér upp fyrir fram-
an bifreið, sem kom æðandi á fullri ferð,
nei, hann var þarna til að drepa, en ekki til
að verða drepinn. En Tómas var fullviss
um það, að maðurinn myndi skýra yfirmanni
sínum frá því, að flóttamennirnir hefðu yfir-
4.
hluti þessarar spenn-
andi framhaldssögu
um ástir og baráttu
við óvægan
glæpalýð ....
gefið höllina. Það var mikill vinningur fyrir
þau.
,,Ég dáist að þér, Tómas. Þetta var sav*1
arlega góð hugmynd," sagði Katrín, meða°
hún fylgdist með út um afturrúðuna.
Þegar þau voru komin upp á hæðiöa’
sneri hún sér við aftur. ,,Þá erum við
allri hættu,“ sagði hún. „Heldurðu, að Mar
teinn komi?“
„Já, það gerir hann ábyggilega — hara
hann verði nú heima, þegar við hringjuiri'
„Þama er Cruise,“ sagði Katrín. ífö
skulum fara til blikksmiðsins. Konan harlS
var einu sinni eldabuska hjá okkur.
hafa síma, það er betra að nota hann, he ,,
ur en að fara inn á krána og síma þaðau'
Fáeinum mínútum síðar stóðu þau í
stofu blikksmiðsins.
Það var tekið á móti Katrínu Valeih1^
með mikilli hjartahlýju, og Legrand, blih
smiðurinn, flýtti sér að opna dyrnar inI1
verzlun sína og aðstoða þau við að finI1^
símanúmer Marteins O’Brian. Meðan Paf
biðu eftir sambandinu, kom snotur, un^Uf
maður inn, sem var kynntur sem náskyiu
frændi, sem nýlega hefði lokið herskylh11^
„Nú ætlar hann að taka sér frí um sturl
áður en hann fer að leita sér að atvinu
Hann vill gjaman verða þjónn og var
inn að fá vilyrði fyrir stöðu, en var sVl
inn um hana.“
Síminn hringdi.
156 — HEIMILISBLAÐIÐ