Heimilisblaðið - 01.12.1966, Síða 16

píslarvættisdauðann? Nei, það get ég ekki.
Vilji Guð minn, að ég lifi, er það á hans
valdi að frelsa mig. En vilji hann, að ég
sanni með dauða mínum, að ég elski hann,
þá verði hans vilji! Ég get einnig dáið
fyrir hann, sem dó fyrir mig. Hann er þess
áreiðanlega maklegur.“
„Vertu nú ekki flón, Damaris. Steyptu
ekki sjálfri þér út í dauðann. Hugsaðu um
foreldra þína, um Lysias!“ sagði Kládía
í bænarrómi.
„Guð minn mun hugga þau!“ svaraði
Damaris með tárin í augunum. „Ég var
hikandi. En nú er baráttan afstaðin. Ég
þakka þér, Kládía, og Sulpiciusi fyrir um-
hyggju ykkar fyrir mér. Guð minn launi
ykkur fyrir það, sem þið hafið gert fyrir
mig.“
Fangavörðurinn opnaði dyrnar. Síðustu
faðmlögin — síðasti kossinn — og Damar-
is var aftur ein.
Margar hugsanir bjuggu í huga Kládíu
á heimleiðinni. Orð vinkonu hennar fylgdu
henni: „Ég get einnig dáið fyrir hann, sem
dó fyrir mig. Hann er þess áreiðanlega
maklegur.“ Hvaða undarlegi máttur var
það, sem batt þessa kristnu menn við hinn
krossfesta meistara þeirra? — Þúsundir
þeirra gengu fúslega út í dauðann fyrir
hann. Hafði nokkurn tíma sézt maður, sem
var fús til þess að deyja fyrir Júpíter eða
Appollo? Hversu ólíkur var Jesús þessum
dauðu guðum! Hver' gat skilið þennan kær-
leika? Með hverjum degi sem leið, fannst
Kládíu í hjarta sínu, að hún laðaðist æ
nær honum, sem Damaris vildi deyja fyrir.
Það rann æ skýrar upp fyrir henni, að
hann hlaut að vera Guðs sonur, frelsari
syndara. —
Appolloleikirnir áttu að fara fram í Róm.
Öll borgin var á hreyfingu. — Þúsundir
manna streymdu frá nærsveitunum til höf-
uðboi'garinnar. Allir streymdu til Circus
Maximus. Ótal sæti hækka í bogadregn-
um hjöllum upp frá hringleikasviðinu.
Þau eru þegar setin, og stöðugt streymir
fleira fólk að. Sætin næst leiksviðinu eru
ætluð valdsmönnunum, prestunum, Vestu-
meyjunum og öldungaráðsmönnunum. —
Meðal þeirra síðastnefndu eru líka Sulpi-
cius öldungaráðsmaður og Kládía.
Það er auðsjáanlega ekki áhugi á leik-
sýningum, sem knúið hefur Kládíu þang-
að. Hún starir föl í bragði og hugsandi nið-
ur á leiksviðið. Damaris á að deyja í dag
fyrir villidýrunum.
„Sulpicius, mig hryllir við því, sem fram
á að fara í dag,“ hvíslar hún lágróma. —
„Hvernig geta menn haft ánægju af því-
líku. Ég fyrirverð mig nær því fyrir að
vera hér. En ég verð að fá að sjá hana
einu sinni enn!“
Lúðrarnir voru þeyttir. Fólkið rak upp
fagnaðaróp. Nú hófst kappaksturinn.
Fjórir tvíhjólaðir léttivagnar, hver með
fjóra hesta fyrir, komu út á skeiðvöllinn.
Þeir þutu af stað. Fólkið fylgdist með
þeim í ofvæni og æsing. Nokkrir héldu
fram, að þessi mundi sigra, aðrir að hinn
mundi gera það. Sjö sinnum brunuðu vagn-
arnir eftir brautinni. Svo var pálmasveig-
urinn afhentur sigurvegaranum. Hvert
hlaupið tók við af öðru. Spenningur fólks-
ins jókst. En hugsanir Kládíu voru ann-
ars staðar. Hún var í anda hjá kristna
fólkinu, sem var nú eflaust að styrkja
sig í bæn fyrir hina þungu göngu. — Og
ósjálfrátt stigu bænir upp frá hjarta henn-
ar, þó ekki framar til hjáguða Rómaborg-
ar, heldur til hins lifandi Guðs hinna
kristnu.
Kappakstrinum var lokið. Eftir merki
frá höfuðverðinum opnuðust skyndilega, í
einu vetfangi, búrin, þar sem villidýrin
voru innilokuð. Þau réðust hvert á annað,
ýlfrandi af ofsa. Það var hryllilegt á að
horfa. Þarna sundurtætti ljón og tígris-
dýr hvort annað. Þarna þeytti fíll flekkj-
óttu pardusdýri upp í loftið, og það lá á
jörðinni með brotin rifbein. Á öðrum stað
rak æðisgengið naut horn sín í hlébarða.
— Kládía sneri sér undan með hryllingi-
En brátt hrifust augu hennar að nýju af
því, sem fram fór fyrir neðan.
Þarna gekk hópur karla og kvenna inn
á leiksviðið. Það sást strax, að þetta voru
ekki skylmingamenn. Allir vissu, að þetta
voru lærisveinar hins krossfesta. Kládía
starði á litla hópinn, sem gekk áfram í átt-
ina til þess staðar, þar sem hún sat. Da-
236
HEIMILISBLAÐIÐ