Heimilisblaðið - 01.12.1966, Qupperneq 26

plötuna, spratt svo á fætur og hljóp þvert
yfir dansgólfið í áttina að búningsklefan-
um sínum.
Brandt mændi á eftir henni grallarlaus
og hrópaði: „Hvað í ósköpunum hef ég
gert, úr því hún var svona reið við mig?“
XI.
ÁVEGAMÖTUM
Daginn eftir var Ogden Pieter kominn
niður til morgunverðarins á undan Footsy.
Gamla konan tók við tæmdum grautar-
diskinum hans og setti fyrir hann kaffi-
bolla ásamt hveitisnúðunum.
,,Ég er að hugsa um hann Footsy minn,“
sagði hún í trúnaði. „Hann er dugnaðar-
piltur á sinn hátt, en hann vantar allt það
sem kallazt getur framtak.“
„Sjálfsagt er þetta rétt,“ svaraði Ogden
Pieter, „en samt hef ég mætur á honum.“
„Er það svo?“ spurði amman.
„Já, ég segi það og meina,“ svaraði Og-
den Pieter.
„Þér hafið þetta, sem hann skortir. Og
það mun koma yður svo langt, að Footsy
mun aldrei geta fylgt yður eftir. Þér hafið
til að bera hæfileikann til að geta sann-
fært fólk. Þér getiö útvegað vinnu og við-
skiptavini, sem Footsy myndi aldrei geta
látið sig dreyma um.“ Hún þagði við and-
artak. „En það er að sjálfsögðu ekki allt,
sem máli skiptir, Pieter Van. Maður verður
líka að geta útvegað sér þetta á hinn rétta
og heiðarlega hátt.“
„Við hvað eigið þér?“ spurði Ogden
Pieter.
„Þér eruð ágætis maður, enda þótt það
sé alltaf eitthvað dularfullt við yður,“
svaraði hún. „Samt. er það eitt, sem þér
skuluð gæta yðar á og hafa hugfast.“
„Og hvað er það, frú Mertz?“
„Það er að vera ekki o/ sjálfsöruggur,"
svaraði hún rólega. „Já, ungi maður. Þér
hafið tilhneigingu til að halda, að þér getið
verið bæði hér og þar og jafnvel á þriðja
staðnum að auki.“
Ogden Pieter hugleiddi þessi síðustu orð
um stund. Honum var ljóst, að amman
gamla hélt ekki uppi þessari viðræðu til
þess eins að spjalla um daginn og veginn.
Hann vissi, að það var einhver tilgangur
með öllu því sem hún sagði.
„Ég á líka til minn metnað fyrir Foot-
sys hönd,“ sagði hún.
Nújá, þarna kom hún með það. Hún
hafði áhyggjur hans vegna. Þetta hafði
sterk áhrif á Ogden Pieter. Hann skildi,
hvað henni leið.
„Eftir því sem mér tekst að vinna mig
upp,“ sagði hann í einlægni, „þá mun Foot-
sy fylgja mér eftir.“
„Ef hann getur þá haldið yðar gang-
hraða,“ sagði amman.
„Vélin er til einskis gagns,“ svaraði
hann, „ef maður fjarlægir einn mikilvæg-
asta hluta hennar. Ég skil hvert þér eruð
að fara, frú Mertz, og þér hafið á réttu
að standa. Footsv skilur vel sitt starf. Það
geri ég ekki. Hann veit hvernig á að
stjórna vinnufólki sínu og bjarga sér, þeg-
ar eitthvað kemur fyrir í starfinu. Hann
er sá sem reynsluna hefur.“
Amman sagði: „Ég heyri, að þér kunnið
bæði að starfa og leggja saman.“
„Til dæmis viðvíkjandi þessum hótel-
flutningi,“ sagði hann. „Ég get útvegað
vinnuna, og nú hugsa ég að hyggilegast se
að láta Footsy sjá um að fá hana fram-
kvæmda.“
„Já, ef þér eruð hygginn, þá farið þér
einmitt þannig að því,“ sagði amman.
„Ég er yður þakklátur,“ sagði Ogden
Pieter. „Ég þarfnaðist þess að fá viðvör-
un sem þessa.“
„Ef Footsy hefði á tilfinningunni, að
þér treystuð á hann,“ sagði hún, „þá myndi
hann strita sig dauðan fyrir yður, því meg-
ið þér treysta. — Hann er duglegur á þv1
sviði sem er hans rétta svið.“
„Héðan í frá,“ svaraði Ogden Pieter,
„látum við eitt yfir báða ganga sem jafn-
réttháir félagar. Þótt við komumst svo
langt einn góðan veðurdag að eignast
hundrað flutningavagna og stærsta flutn-
ingafyrirtæki í öllu fylkinu, þá eigum við
Footsy það allt sameiginlega og höfum
jafn mikið að segja. Eruð þér ánægð með
það?“
„Já, með það er ég ánægð. Og borðið nu
hveitikökurnar á meðan þær eru heitar.“
246
HEIMILISBLAÐI®