Heimilisblaðið - 01.12.1966, Qupperneq 27

Svo varð honum hugsað til síns eigin
vandamáls. Hann vissi, að þessi gamla
kona hafði enga hugmynd um það, að
hann hafði legið andvaka alla nóttina án
Þess að komast að niðurstöðu í því sem
°Uu máli skipti. Og hvílík freisting var
þotta allt ekki fyrir hann! „Hún hefur ekki
hugrnynd um það,“ hugsaði hann, ,,að
kannski fer ég til New York á morgun
°g verð gerður að aðstoðar-bankastjóra.
ég geri það, nær Footsy kannski aldrei
longra en að eignast tvo flutningabíla.
^ér í Lennox hefði ég hinsvegar aldrei
^omizt áfram án hjálpar Footsys. Sameig-
mlega getum við komizt anzi langt. Myndi
það vera óheiðarlegt og ódrengilegt af mér
snúa baki við honum núna? Væri það
sama og að svíkja hann?“
Hann hugsaði til vara-bankastjórastöð-
Unnar; að sitja við maghonyskrifborð all-
an daginn — myndi honum falla það vel
1 geð? Hann var ekki svo viss um það.
»Mér myndi finnast ég vera sníkjudýr,“
^ugsaði hann. „Ég myndi aldrei framar
^a að sjá Footsy eða ömmu hans. Ég myndi
aWrei framar fá tækifæri til að sjá Peggy
F°garty.“
Hann nam staðar við þessa hugsun, því
að Footsy gekk inn, en síðustu orðin sem
hann hafði sagt við sjálfan sig héldu
aHam að bergmála í undirvitund hans —
að hann myndi þá aldrei geta fengið að
Mtta Peggy Fogarty. Og það var harla
éþægiieg tilhugsun.
>iFootsy,“ sagði hann. „Nú verðið þér
að taka að yður að sjá um framkvæmd-
lna á hótelflutningnum. Ég hef gert minn
hluta af því sem gera þarf. Ég hef vissu
fyrir því, að þér getið gert það sem eftir
er- Ég lagði áætlunina fyrir Judkin og
sannfaerði hann, en þér eruð maðurinn,
sem hefur reynsluna til að koma áætlun-
!Uni í framkvæmd. Héðan í frá hvílir þetta
allt á yður.“
»Hvað . . . ?“ tautaði Footsy.
. »Það eruð þér, sem gefið fyrirskipan-
lrhar.“
»Hva . . . ?“ tautaði Footsy aftur, en
svipur hans breyttist. Öll framkoma hans
°S fas breyttist, og minna mátti sjá en
það, að hann var harðánægður og fullur
sjálfstrauts.
Dagurinn leið sem aðrir dagar. Fyrir
hádegi keyrðu þeir út varning fyrir hús-
gagnafyrirtækið; í eftirmiðdaginn fyrir
einkaaðila. Við kvöldverðarborðið var Og-
den Pieter aftur á móti óvenju þögull, og
strax er þau voru búin að borða, hafði
hann sig afsakaðan og fór. Enn var
skammt liðið á kvöldið, og hann vissi að
Peggy Fogarty var enn ekki farin á Pá-
fuglinn. Hann hraðaði sér þangað sem hún
bjó og hringdi dyrabjöllunni. Húsmóðirin
kallaði upp stigann, og stuttu síðar kom
Peggy niður.
„Gott kvöld, hr. Van Stael,“ sagði hún
í yfrið kurteislegum tón, sem honum féll
ekki alls kostar við.
„Afsakið . . . ?“ sagði hann.
„Þér eruð hr. Van Stael, er ekki svo?“
spurði hún. „Ennþá?“
„Peggy —“ sagði hann.
Hún skipti um tón. Framkoma hennar
varð óhátíðlegri, og hún leit á hann nánast
með blíðuljóma í augum.
„Það er svo sem ekki yður að kenna,“
sagði hún. „Ekki getið þér gert að því,
þótt þér séuð hér. Van Stael. Það er nú
einu sinni svo. Við því er ekkert að
gera.“
„Ég vildi óska, að Brandt hefði aldrei
rekizt hingað,“ sagði hann, og vonbrigði
hans leyndu sér ekki.
„Þá hefði bara einhver annar komið,“
sagði hún. „Fyrr eða síðar hefði einhver
komið og staðið augliti til auglitis frammi
fyrir yður með nákvæmlega sömu spurn-
ingar. Þér hefðuð jafnvel komið með þær
sjálfur einn góðan veðurdag.“
„Eigum við ekki að fara í smá göngu,“
sagði hann. „Þér verðið að vera mér hjálp-
leg.“
„Yður kemur víst ekki til hugar, að ég
hafi nóg að gera með sjálfa mig — að
hjálpa mér sjálfri?“ sagði hún, en hann
var of niðursokkinn í sinn eiginn vanda
til að veita raunverulega athygli því sem
hún sagði. „ Það gæti nefnilega hugsazt,“
hélt hún áfram, „að ung stúlka hefði stöku
11E IU I L I S B L A Ð I Ð
247