Heimilisblaðið - 01.12.1971, Blaðsíða 11

aðan gamla ferðasleðann hans, þann sem
Ivik, faðir hans, notaði, þegar liann ferð-
aðist með Knnd Rasmussen. Hann á líka
gamlan ferðapoka, nógu stóran handa mörg-
um konum, ef við viljum hafa fleiri með.
0, hvað við getum hlegið núna, þegar
við erum komnir í húsaskjól, og allt hefur
gengið vel.
En livers vegna hafði farið’ svona illa
fyrir Ólínu? Var því ekki þannig farið
þarna norður í Thule, að kona, sem gæti
eignast barn, væri eftirsóttari en nokkur
önnur kona?
Helena kinkuði kolli. „Jú, einu sinni
forðum daga ...“
„En núna?“
Ungu mennirnir á staðnum höfðu byggt
sér æskulýðshús, þar sem þeir reyndu ■—
nú, já, að lifa eins og veiðimenn. Ólína var
ráðskona hjá þeim, gætti veiðinnar fyrir
þá, bjó til matinn handa þeim, sútaði skinn-
in þeirra og í stuttu máli lifði sama lífi og
þeir.
„En vildi enginn þeirra giftast henni?“
Helena liristi höfuðið. „Imerak — ef til
vill!“
Ruglingslegar hugsanir þjóta um hugann.
Jólin — barn sveipað í tuskur — móðir ...
Nei, ég er of þreyttur. Ég sofna á set-
bekknum, þar sem ég hef lagt mig.
Næsta dag látum við hundana hvíla sig,
höggvum hmidafóður, mötumst sjálfir,
reykjum ósköpin öll af tóbaki og undirbú-
um ferðasleðann.
Næsta dag er lagt aftur af stað.
í þetta sinn verðum við að reyna að aka
beina leið. Gídeon fylgir okkur upp eftir
lágum jöklinum fyrir handan hinn mikla
höfða Kap York. Hann lánar okkur tvo
aukahunda og lirópar á eftir mér nýtt
auknefni, þegar hann snýr heim á leið:
„Nakorsinguak!“ Það á víst að þýða eitt-
hvað í áttina við „kæri litli læknirinn“.
Jes þykir ekki leitt að hafa konu á sleð-
anum. Honum finnst, að við verðum þá að
ixtbúa te svolítið oftar.
Sleðabrautin hér er dásamleg. Ef við
hefðum ekki haft tunglið lýsandi á ísinn
og landslagið eins og það var, hefðum við
getað lialdið, að við værum á tunglinu.
Stundirnar liðu, kxildinn læðist inn í okk-
ur aftur. Við verðum allþögulir, skiptumst
sjálfkrafa á að sitja og hlaupa, skera tóbak,
stanza og greiða úr ólunum, kveikja á prím-
usnum og útbúa te.
Ólína ein liggur að hálfu leyti og situr
að hálfu leyti í djúpa svefnpokanum sín-
xim, drekkur teið sitt, etur kexið, sem við
bjóðxim henni, reykir vinndlingana, sem við
vefjum haxnda henni, en hxin segir ekki
neitt. Þrír Eskimóar og einn hvítxir mað-
ur, sem varla skilja hver annan. Þrír karl-
menn og móðir, sem þekkir ekki örlög sín.
Ég sit alveg samansiginn af þreytu og
kulda, þegar ég heyri allt í einu hljóðið
kunnuga frá sleðameiðxinum, sem renna eft-
ir sléttum ís. Við hljótxxm að vera komnir
að litlu rigningarvatnstjörninni rétt áður
en ekið er niður af upplandsísnxim.
Jes lætur sleðann renna í hring, er hann
stöðvar hxinda sína. Hann brosir aftur út
xindir eyru. Nú eru aðeins þrír—fjórir
klukkutímar eftir. Það er tími til þess að
fá sér síðustu máltíðina, almennilegt soðið
kjöt.
Við borðum með vasahnífxmum okkar,
og fingur okkar eru xindarlega stirðir og
digrir. Indælt selkjöt, gjöf frá Gídeon, stór-
veiðimanninum á Kap York, lianda lækn-
inum. l
Það er brunað niður eftir á ofsahraða.
Landslagið, jökullinn, allt hverfur í snjó-
inn, sem þyrlast upp, hundgá og svipu-
smelli. Ég finn allt í einu, að það er hlýtt.
Mér finnst að minnsta kosti, að það sé hlýtt
— svo indælt, að ég verð að taka niður
loðskinnshettxma mína.
Sveittir og hlæjandi sveiflumst við yfir
ísbrúnina.
„Kiak! Kiakdor! Hvílíkur hiti!“ hrópar
Jes til hjúkrxmarkonxmnar, sem tekur á
móti nýja sjúklingnum. Já, svona einkenni-
lega getur það farið. Uppi á hálandsísnum
hefur ef til vill verið 50 gráðu frost, en
hérna niðri, þar sem menn taka á móti
þeiin, sem eru að koma heim, skjálfandi af
kulda, eru aðeins 35 gráðxir. Það er blátt
áfram þægilegt.
„Þú hefur komizt í tæka tíð?“ spyr Hans
og þrýstir hönd mína.
„Já,“ svara ég. „Ég næ líka í gamlaárs-
kvöldið lijá þér!“
HEIMILI8BLAÐIÐ
231