Heimilisblaðið - 01.12.1971, Blaðsíða 32

ráðstöfun, því rétt þegar sá sköllótti var
horfinn út úr dyrunum, fékk maðurinn
minn eitt svimakastið, og það svo, að hann
gat ekki tekið höfuðið frá koddanum, og
varð að láta mig annast sjúklinginn. ...
Ég fór þá inn í rauðu stofuna og rétti sjííkl-
ingnum meðulin — svo þegar ég dró dimmu
gluggatjöldin til liliðar, skein blessuð sólin
skært inn á rúmið hans, og þá var eins og
skýla væri tekin frá augum lians og hann
liorfði fast á mig, og svo klappaði hann á
hönd mína eins og hann vildi þakka mér
fyrir hjálpina — þá flaug mér í hug, að
nii yrði ég að hætta á það, og ég þaut því
af stað eins og örskot. Tíu mínútum síðar
skreið ég ásamt konmmi hans milli villivið-
arrunnanna við hægri arm liússins og gegn-
um járngrindurnar við leynigangmn. Eng-
inn sá okkur, ég opnaði dyrnar að rauða
herberginu — hjartað barðist ákaft í brjósti
mér af lcvíða, og hún þaut inn á undan
mér. — Því ópi gleymi ég aldrei meðan ég
lifi. Vesalings konan! Sá, sem hún unni lieit-
ara en öllu á jarðríki, þessi tignarlegi og
gerfilegi maður, var orðinn eins og aftur-
ganga . . . Hún fleygði sér yfir rúmið. Og
þá sá rnaður fyrst við hliðina á gulleita,
lioleygða andlitinu hans, hve hún var fögur
og blómleg; hún var eins og rautt og livítt
blóm á eplatré, þar sem hún lá á grænu
silkiábreiðunni. Hann horfði alvarlega á
hana þangað til hún lagði báðar liendur um
háls honum og þrýsti andlitinu upp að hon-
um alveg eins og í fyrri daga. Þá klappaði
hami lienni á hárið, og hún fór að tala á
sínu eigin máli — ég skildi ekki nokkurt
orð af því og hún talaði alltaf hraðara og
hraðara, og hún hefur víst sagt honum allt,
sem henni lá á lijarta, því hann varð stór-
eygðari og stóreygðari og augun sindruðu,
og það lítið, sem eftir var í honum af blóði,
þaut fram í kinnarnar ... Og ég sagði líka
það sem mér lá á hjarta ... Og svo varð ég
hrædd um að hann ætlaði að deyja í hönd-
unum á okkur.
Hann neytti allrar orku til að tala, en
hann gat það ekki. Þá skrifaði hann á blað:
„Getið þér útvegað mér einhvern löglærðan
mann?“ Ég hristi höfuðið, það var óhugs-
andi, eins og hann vissi bezt sjálfur. Svo
fór hann að skrifa aftur. 0, hvað ég þjáð-
ist af að horfa á hann. Svitinn vætlaði út
af enni hans, og ég sá angistina, sem skein
út úr svip hans, vegna konunnar, sem hann
unni svo mjög. Hún sat lijá lionum, klapp-
aði á vangann á honum og var himinlifandi
yfir því að mega vera hjá honum. Nú var
hann búinn, og ég varð að kveikja ljós og
sækja lakk. Með dýra hringnum, sem hann
gaf marskálkinum, setti hann tvö innsigli á
bréfið — það gerði hann sjálfur, en þar eð
hann var svo máttfarinn, varð ég að þrýsta
á hönd hans, til þess að skjaldarmerkið sæ-
ist glöggt í lakkinu. Hann hélt blaðinu fyr-
ir framan sig, og mér sagt sagt að lesa ut-
anáskriftina upphátt, og svo stafaði ég: Til
jungherra von Mainan, og svo fékk liann
mér bréfið til að koma því til skila; en hún
stökk á fætur, þreif það af mér og marg-
kyssti það, svo losaði hún litla slifurhylkið
og stakk því þar niður í. Þá brosti hann
og benti mér, eins og hann vildi segja, að
þar væri það vel geymt. Svo kyssti hann
hana aftur, enda var það í síðasta skiptið
í þessum heimi, hann vissi það, en hún ekki.
Hún vildi heldur ekki fara, þegar hann gaf
mér merki um, að ég skyldi fara með hana
... en fór að gráta eins og barn; en svo
varð liún góð og hl.ýðin; hann horfði að-
eins alvarlega á hana, lyfti fingrinum lítið
eitt, og svo fór hún. En nú þegar hún hafði
fengið að sjá hann, var hún alveg veik af
þrá eftir honum; liún slapp frá mér og
hljóp ein til hallarinnar, og marskálkurinn
hitti hana á ganginum fyrir framan sjúkra-
herbergið ... Hvað gerzt hefur, hvort húu
hefur ætlað að hljóða upp, og hann hefur
þess vegna tekið fyrir kverkar lienni, eða
liann hefur gert það viti sínu fjær af af-
brýði, veit enginn, og það mun aldrei vitn-
ast, en að hann hefur gert það sjálfur, veit
ég af tilburðum hennar, því ég skil hana
og augnaráð hennar eins vel og hún hefði
mál. T fyrstu hafði hún líka fullt ráð og
rænu, en svo fór hirðpresturinn að venja
hingað komur sínar og tala við hana, þang-
að til einu sinni, að hún hljóðaði og vein-
aði svo afskaplega, að hann lagði niður
skottið og hljóp burt sem fætur toguðu. Svo
kom hann ekki aftur, en vesalings konan
fékk aldrei fullt ráð eftir það. Nú hef ég
sagt yður allt, og nú bið ég yður að taka
við silfurkeðjunni af hálsi hennar.“
„Nei, ekki rétt núna,“ sagði Líana ótta-
252
HEIMILISBLAÐIÐ