Heimilisblaðið - 01.12.1971, Blaðsíða 33

slegin. Hún gekk til sjúklingsins og laut yf-
ir hann. „Ég gæti aldrei fyrirgefið mér það,
ef hún skyldi á meðan ljúka upp augunum
og verða þess áskynja, að verið væri að
ræna hana þessum dýrmæta grip. Þegar öllu
er lokið, skuluð þér undir eins sækja mig,
jafnvel þó það verði um hánótt. Ég verð
að ásaka yður um eitt, frú Schön, þó mér
þyki það leitt. Þér áttuð undir öllum kring-
umstæðum þá þegar að koma bréfinu til
viðtakanda/ ‘
„Náðuga frá,“ sagði frú Scliön og þaut
á fætur. „Það segið þér nú, þegar allt ætl-
ar að enda vel — en þá! — Eg stóð uppi
alein og hafði alla höfðingjasúpuna á móti
mér. Ég skal segja yður hvernig þá hefði
farið. Náðugi jungherrann mundi hafa tek-
ið við bréfinu af mér og sýnt það báðum
hinum göfugmennunum, þeir hefðu farið að
skellihlæja og sagt, að þeir vissu betur um
það, því þeir hefðu aldrei yfirgefið sjúkl-
inginn, hvox-ki nótt né dag; nei, eina ráðið
var að bíða og vera þolinmóð. Það hefði
líka verið öðru máli að gegna, ef ég hefði
vitað, hvað stóð á blaðinu; en ég stóð ekki
nógu nærri húsbóndanum sálaða, meðan
hann var að skrifa, og átti fullt í fangi með
að lesa utanáskriftina. Seinna reyndi ég,
einu sinni meðan hún lá í ópíum-svefni, að
Ijúka iiylkinu upp, en mér var það ómögu-
legt. Það verður víst að bx-jóta það upp.“
„Því betra,“ sagði xmga konan, gekk
fram að dyrunum og kallaði á Gabríel.
Það var orðið framorðið, allt of frarn-
orðið til að segja Mainan frá þessu, áður
en hann tæki á sig náðir, og hann hafði
líka sagt henni, að hann af sérstökum ástæð-
um tæki á móti heimboðinu. Hún flýtti sér
samt xxt úr húsinu, til þess að leita Mainan
uppi og segja honum í fám dráttum það
helzta, en hann fannst hvergi, og einn af
þjónunum sagði henni, að hann liefði farið
út, en hvert, vissi hann ekki, ef til vill
til garðvrkjumannsins. Hún fór því í þungu
skapi inn í bxxningsherbergið.
VII.
Á breiða fletinum framan við liöllina beið
skrautvagninn með gráu eldishestuixum fyr-
ir, og fast við dyrnar stóð glervagn mar-
skálksins. Það var engum erfiðleikum bund-
ið fyrir ekil marskálksins að stjórixa fallegu
lipru hestxxnum, sem voru fyrir hans vagni.
en gráu folarnir fnæstu og kröfsuðu, svo
gneistarnir flugu xxndan hófxxnum.
„Óhræsin!“ muldraði marskálkurinn með-
an verið var að bera hann út í vagninn.
Mainan gekk fram og aftur í forstofunni
og beið eftir konu sinni.
Um leið og þjónarnir settu burðarstól
marskálksins niður, kom maður xxt úr hlið-
arganginum. Þegar hann kom auga á gamla
manninn, herti hann gönguna og hvarf út
úr höllinni gegnum stóra ganginn.
Marskálkurinn reis upp í stólnum eins
og hann tryði ekki sínum eigin augum.
„Hvað, var þetta ekki þrjóturinn hann
Dammer, sem var rekinn í burtu?“ kallaði
hann til Mainans.
„Jxx, frændi.“
„Hver þremillinn! — Er hann íxú far-
inn að ganga hér um eins og grár köttur?“
spurði hann þjónana.
„Iíann borðaði nxeð vinnufólkinu í
kvöld,“ svaraði einn þeirra hikandi.
Marskálkurinn þaut á fætur án þess að
muna nokkuð eftir, hvað hann var veill í
fótunum, og æpti:
„Með vinnufólkiixu, eða sama sem við
mitt eigið borð?“
„Kæri frændi, ég hef líka nokkur ráð yfir
vinnuhjúastofunni og því sem henni til-
heyi’ir -—- eða er það ekki rétt?“ sagði Main-
an stillilega. „Dammer kom með boð til mín
frá Waltherhausen; hann getur ekki farið
héðan fyrr en í fyrsta lagi á morgxui, og
á hann þá að svelta á meðan hér í höllinni?
. .. Það var reyndar ókurteisi af honum að
verða hér á vegi þínum, en annars er hann
hér með leyfi mínu.“
„Nú, svo því er þá þannig varið; það er
satt, þú ert einn af þessum svokölluðu mann-
vinum, og hefur gert Waltherhausen að eins
konar betrxmarstofnun eða réttara sagt eins
konar sakamannanýlendu, það er mjög vel
til fallið,“ sagði marskálkurinn og hné aft-
ur niður í stólinn.
„Dammer hefur ekki sýnt þér þá virð-
ingu, sem honum bar, og það var því sjálf-
sagt, að hann yrði að fara frá Schönwerth,“
sagði Mainan með sömu stillinguixni. „En
það var líka hvað eftir annað búið að espa
HEIMILISBLAÐIÐ
25J