Heimir - 01.02.1905, Blaðsíða 10

34
H EI M I R
sál af æöri súpi skálum
sannelskandi drottins manna.
Allt híö góSa gíJfga skalíu,
guð er alheims íífs frömuður,
lærður aö elska af hjarta hræröur
háleit máí, en gleym þeim l'águ;
kjós þér sannleiks leið og Ijósiö,
lötraður ei á villigöturri,
Yngjum gamalt upp, og syngjum
erfiljóð iim skuggahverfin;
andans gull ei graföu í sandi,
geislum öllum bjóð txl veizlu,
hlýju roáli,— hjartans skála—
hliðin opna sannleiks smiöum.
Blekking afmá; upp me'ð þekking-,
yndi og frið í sálu mynda;
bjartsýnn vertu í hug og hjarta,
hafna sorg, með gað í stafni
góðan höfund heims og þjóða,
hættur að trúar á bókstafs þvætting.
Vilji ef tíl þess vex að skilja,
von sú rætist tímans sonnm,
að það gamla ei fær staðist
aldir mikið fleiri taldar.
Njóla er liðin, Ijós frá sólu
lýsir þeirn, sem vilja rísa.
Finn þér gagnlegt verk að vínna,
veittu svölun hjarta þreyttu,
hugga þá, sem þreyja’ í skugga,
þýðum orðum, viðmótsblíður,
strjúk af hvarmi mundum mjúkuni
mæðutár, ef sérðu blæða.