Heimir - 01.08.1907, Blaðsíða 2

5°
H E I M I R
Geyrn ei að Haralds dæmi það ið dauða.
Hann dró að greftra Snjófríð’r sinnar ná.'
Og trú þú ei, aö bærist blóðið rauöa
I brjósti líks, og hjartað finnist slá.
Því það, sem dautt er, lifnar aldrei aftur,
Og alt, sem dautt er, hverfi’ í duftið, því
Að hlutverk þess, ið eina, innir kraftur
Ins unga frjómagns nýjum gróðri í.
En þennan lyga lífsleik með þaö dauða
Þú leikiö hefir jafnt í fjölmörg ár.
Þín æskusynd er það og þáttur nauða,
Og þaðan stafa mun þitt sjúkdóms fár
í framtíð þinni.—En þann öðrum fremur,
Sér ætlar hefnd, og tíföld slær hún þann,
Sem þjóðin setja fremst í fylking vann,
En hundraðföld hún loks í koll þér kemur.
Vér dýrkað höfum kynslóð allra öfga,
Og undurskrauti hlaðið dauða tíð,
Og minniriganna hallir vopna höfga
Til hugarléttis veslum dvergalýð.
Og fornri hreysti lof í ljóð var sett;
Oss láðist hitt, því slíkt var meiri þarfi :
Að spyrja oss sjálfa hvort það muni rétt,
Sá handarlausi taki þar við arfi.
Nú fellur kyrðin lognró yfir landið,
Og loftsins mollur gufa’ að fjallaskör.
Það er sem slægsráð seið og svikum blandið
Sé sett og grópað inn í þjóðlífskjör.
Sem hnípinn fugl við sorta sólna bauga
Eg sé hve drúpir þjóð við ráðin vönd;
En mergur þornar, magnið doðnar tauga,
í miðdagshúmi gránar fell og strönd.