Heimir - 01.01.1908, Blaðsíða 10

154
HEIMIR
varnar, var hann allur kominn á land, og hljóp alstrípaSur ýlfr-
andi og skríkjandi, meö fötin undir hendinni eithvað út í
buskann. Á vetrin bjuggu „heldri drengirnir" sér til sleða-
braut ofan af brekku í útjaðri borgarinnar. Var þá algengt,
þegar sleði einhvers „heldri drengsins" var á mestri flugferð, að
kippt væri sterklega í meiðana, sltðabúinn byltist þá á hliðina
og fékk snjó-gusurnar óspart í ar.dlitið cg öll vitin. Það \ar
Lúðvík Skinna-Bólettuson sem nú var einnig á seyði.
í skólanum kunni hann aldrei nokkurn tíma eitt orð af
lexíunum sínum, en á sumrin skemti hann sér við ýms stráka-
pör, svo sem að stinga lifandi froski eða ioði af reyktii síld í
bakvasa kennarans eða fylla hattinn hans af engisprettum.
Húðstrýkingar kennarans fengu ekki mikið á Lúðvík
Skinna-Bólettuson, og einu sinni er kennarinn gaf honum ær-
lega ráðningu, beit Lúðvík hann svo rækilega í afturerdarn, að
grimmur hundur hefði ekki betur gert, og upp frá þeim degi
hætti kennarinn að berja hann. En eftir það var drengurinn
aldrei nærri eins illur í sér; og óknytti hans voru miklu saklaus-
ari í eðli sínu.—
Móðir hans, hin karlmannsháa og samanrekna Skinna-Ból-
etta með stóra, rauða, skeggjaða andlitiö, var sú eina manneskja,
sem gat barið drenginn þangað til hann lét undan, ef hún tók
það í sig. En hún var sjaldan heima, hún varð að hafa ofan
af fyrir sér með þvotti og húsáhreinsunum. Einstöku sinnum
þreif hún í handlegginn á honum, og kreisti þá svo fast, að
tingraförin sáust blá lengi á eftir á upphandlegg drengsins eftir
risavöxnu krumluna, en það var að eins þegar hún komst að
því, að hann hafði brotið einhverja rúðuna í Öreigahælinu, eða
stolist úr skólanum til þess að flækjast út um borgina.
II.
Jólanóttin var komin. Blind-niða þoka grúfði yfir borg-
inni, eins og ský utan um fjallshnjúk. Andbýlingarnir sáu ekki
hver til annars yfir strætin. Steinstéttarnar voru sleipar af
súldinni. Fólkið reikaði um eins og ólögulegir, skuggleitir