Heimir - 01.01.1908, Qupperneq 16

16o
II EIMIR
Litilsháttar hænsaklak gaí til kynna, aö ein eöa tvær hæn-
ur heföi rumskast af svefni hátt uppi á hænsatrjánum. Strax
var5 aftur dauöaþögn í kolniöa myrkrinu. Kötturinn læddist
Irá drengnum, svo hann fann ekki hvar hann var, sá ekki einu
sinni glæra í glyrnurnar á honum í myrkinu. Jæja, í bráöina
þurfti strákur hans heldur ekki viö. Hann var glorhungraöur,
og tók til að gjöra sér mat úr sumu af þýfinu, steinsykrinum og
rúsínunum. Hann gat vel vitað, aö kötturinn fengi bita meö
sér, en hann sá strax, að sér myndi ekki vera til neins aö bjóöa
honum til slíkrar ináltíðar, og sagöi í hálfum hljóðum.
„Nei, þú ert ekki sá köttur, að þú kærir þig um svona mat,
herra Surtur!"
Drengnum fanst sér líða álíka vel og þegar hann var hátt-
aöur ofan í rúm dauðlúinn aö kvöldinu. Hann var ekki vanur
viö breint eða gott loft í Öreigahælinu eða frískólanum. Hið
þunga og kæfandi hænsaloft, hlýindin, í stað kuldagjóstsins úti
og jafnvel kyrðin, uröu til að gjöra honum lífiö ánægjulegt um
nokkur augnablik, á meðan hann sat og bruddi steinsykur og
rúsínur.
En nú þurfti hann að fá eitthvað aö drekka, hann var orð-
ínn þyrstur. Lúðvík Bólettuson var drengur, sem sjaldan varð
ráðfátt. Kisa var ekki vorkennandi, hann hafði fengið bæði
mjólk og rjóma.
Hann kveikti á eldspítu ogtendraði Ijós á einu stolna kert-
inu. Kötturinn blés af fáti og haninn tók til að gala. Hann
hreykti sér upp á hænsará til hænanna, sem sátu í rööum með
nefin falin inni á milli stélfjaðranna. Hann glápti eldrauðum
augum fádæma bjánalega út í loftið, en hálskraginn hans glitr-
aði eins og gullsaumur í rauðu silki.
Eins og kunnugt er, er lítið um varp á þeim tíma árs.
Það finnast eitt og eitt egg á stangli; það vissi strákur, En
hann hafði áður komið í hænsakofa, og vissi hvar hann átti að
leita þeirra. Fjögur egg alls! Skárra var það óhófið, að hafa
hrá egg til að eta með steinsykrinum. Meira sælgæti fengu
krakkar Jörundar Rasmussonar varla, Pétur Kringilfótur og
rauðhærða Elvína.