Heimir - 01.01.1908, Blaðsíða 17

HEIMIR
161
„Svei, þiö þurfið ekki aö láta digurmannlega, timburkofa-
makararnir ykkar! Þiö hafiö Ijós inni í stofunni íram viö stræt-
iö— eg get líka lýst hjá mér."
Hann kvéikti á ööru kerti. Verst gekk honum aö íá kert-
in til aö standa föst. Margar tilraunir, til aö grafa þau ofan í
moldargólfiö, mishepnuöust. Moldin var of þur. Kertiö valt
útaf, ljósiö drapst og sveiö fáein heystrá á gólfinu, um leiÖ og
þaö datt.
Strákur braut heilann, og uppspretta hugvitsins fossaöi
fram. Naglar voru víðsvegar reknir í hænsakofa veggina, og
flekkótti hálsklúturinn hans var ekki margra sýröra sílda viröi.
Hann leysti hann af sér, reif hann aö endilöngu, batt annan
helminginn um hálsinn aftur —hann var þegar til kom til eins
mikils gagns, eins og hann hafði veriö allur.— Hinn parturinn
var nú aftur ldofinn endilangur og úr hvorum fjórðapartinum
fyrir sig bjó hann til tvö knýti, neöri endanum batt hann utan
um kertin, en hinn festi hann upp á naglana. Þetta voru full-
góöir bráöabyrgöar vegglampar, kertin héngu skáhallt í lausu
lofti, rugguöu til og frá og runnu óðum niður, en hvað gjöröi
þaö? Lúövík Skinna-Bólettuson var hreykinn af þessari upp-
götvun sinni. Honum fannst því svipa til ljósahjálmsins, sem
hann sá einu sinni í stjórnarhöllinni, þegar hún móöir hans
þvoði hallargólfið meö fangavarðarkonunni einhvern morgun,
þegar höllin var skreytt fyrir næturdansleik. Þaö var áöur en
aö svo ilt orö fór af Lúövík, aö menn tóku Skinna-Bólettu aö-
eins með því skilyröi í vinnu, að hún léti drenginn eftir heima.
Nei, slík og þvílík dýrö! En hvaö bjart var í hænsakofan-
um! Meöan strákur sat og át egg og sykur, vöknuöu hænsin
smátt og smátt, litu í kring um sig undrandi, og haninn galaöi,
eins og kominn væri glaðbjartur morgun. Hænsin smá klökuðu,
og kötturinn, sem strákur var búinn að gleyma, tók aö klifra
upp eftir veggstoðinni og skotraöi glyrnunum tortryggilega til
stóra hanans, sem svaraöi á sömu vísu. Haninn sat kyr á ránni
og kötturinn í gluggakistunni, báöir með sama vopnaða íriðnum
sem jafnan stóö á milli kisa og hænsahússliösins á öllum tímum