Heimir - 01.04.1908, Síða 11

HEIMIR
227
hlutföllum. Strax og rejnsla og þekking manr.a eru oröin
langt á undan trúnni byrjar andlegt volaöi. Þegar íals og
hleypidómar koma í stað sannrar trúar kernur líka örvænting
og kvíði. En þaö er hlutskifti vort a8 hafa sannfærst um þá
trúarskoBun er fylgist meö nútíöar þekkirgu cg aö líta guö
starfandi í breytingu þessa heims og óttast því ekki. I því, a8
inér viröist, hefir líka trúarskoöun vor yfirbur8i yfir þær trúar-
skoöanir þar sem mönnum finnst sér alls ekki óhætt í heimi
guös, nema þeir trúi áyfir-náttiirlcga hluti, kraftaverk, forsjón
er tekur inn í rás viðburðanna eftir vild og án sérstaks tilefnis
eölilegra orsaka. Trú vor er nógu stór og yfirgripsmikil til þess
aö vér getum samþykkt þaö, aö guö stjórni þessum alheimi
eftir eigin vild, og samt efast ekkert um ást hans til allra sinna
barna né vísdómsfullann tilgang hans. Því bak viö allar hans
sýnilegu gjöröir finnurn vér meöaumkun og velvilja er engann
undanskilur, og ekki oss, þá vér erum sjúkir, ógæfusamir og
vegviltir. Meðaumkvandi tilgang stnr ígildi er fyrirheiti urn
eilífa arfleifö. Til þess aö læra aö rneta þenna sannleika, þurf-
unr vér ekki annaö en líta á mannlegt líf á sínu fullkomnasta og
bezta stigi. Þá opinberast oss hinn ýtrasti, æösti og fegursti
tilgangur guös, rneö því. Þegar vér erum vér sjálfir, upp á
þaö fullkomnasta, hverfa öll þau takmörk er kreppa aö tilfinn-
ingalífi voru hversdagslega. A þeinr stunduin hafa spámenn og
spekingar veraldarinnar fengið allar sínar opinberanir. Geisla-
brot eih'föarinnar lýsir í huga vorum og oss veröur þá sama urn
alt, takmarkað og tímanlegt, vérfinnum engar skor8ur settar
huga vorum, von, tilgangi guös, mögulegleikanum meö eilíft líf.
Og þaö var meö þessum tilfinningum aö postulinn mikli hróp-
aöi til þeirra í Korintuborg, „Allt er yövart, hvort heldur þaö
er Páll, eður Appollo, eöur Kephas, eöurheimur, eöurlíf, eöur
dauöi, eöur hiö yfirstandandi eöur hiö tilkomandi." I eöli
sínu trúir mannlegur hugur á eilífö og finnur eigin skyldleika
viö alt þaö varanlega.
Til forna, eins og þér muniö, hrópaöi einn hástöfum til
lærisveina sinna, „Ó, þér trúarveikir!" Hiö sarna gæti hann
sagt viö þá nú, er þrátt fyrir þaö þótt þekking vor segi aö