Heimir - 01.10.1908, Blaðsíða 2

74
HEIMIK
Þú, kyrðsvæföa afl, meS þann ástvinar-hátt
aS alt er viS hendina þaS sem þú átt:
þitt dýp-i, þinn sandbotnr þín svalbaSsins þró'
og svefninn á eftir og hvíldin og ró.
Þú slökktir þann eld, sem viS iljarnar brann
frá ókleyfa bálinur er daglengis rann.
Og einangraSs sálarlífs síSustu þrá
þú svæfSir viS djúp þaS er horfi’ eg nú á,
Þú sendir þeini aftur f sólbírtn dags
—þú sýndir þar miSlun til jafnaSarhags—
meS sannvissu, Grunsemd og Ágizkan eins.
iS orSlausa skilmæli’ og þökk ei til neins.
En bak viS þaS bjátrúin, heimskan og slys,
aS hálfráSnum gáturn sér leika á mis.—
Þú mæSunnir og sorginni margbýSur inn,
og. mjúkur sem barnsvagga’ er faSmurinn þinti.
Þú klæSist í blæleysis blettóttann hjúp
er brennandi kveldskýin sveipa þitt djúpr
sem berir þú yfir þér blóSstokkiS línr
og breiSir þaS útyfir lygnuna þín
til minnis um sigraSa sjálfsvörn og dug
og samræmi truflaS og vænglama hug,
um skjálfhendra kraftanna skammæru not
og skildaga-kveSjur og samveru-þrot.
Úr skuggunum umgerS er unnín um þig,
frá umliSnum dögum er hin fyrir mig.
ViS bakkana húmkögur breiddur er þinn
á blundandi víkur meS skóginum inn.
Og stormur er lagSur í langferS á burt,
og logniS og kveldiS fær ei til hans spurt.
i