Heimir - 01.10.1908, Blaðsíða 17

HEIMIR
39
Er viö fossinn sitja og hlusta á niöinn. Munur sá er mestur
innra hjá mönnunum, eftir því hvaö í þeirra huga býr.
Þeim iinnst er glaöir viö faöm þinn leika
sem feli kliðurinn léttan hlátur.
En þeim sem harmandi hjá þér reika
þeim heyrist niðurinn þungur grátur."
Bæri maðurinn ekkki endurminningarnar meösér og sjálfs-
vitund sína, væri hann eins og fossinn. Umbrotin og æöis-
gangurinn er falliö og ójöfnuðurinn í farveginum. „AÖ endingu
fer þaö í djúpa hafið."
Allir geta þreytst, allra helzt sé erfiðið til einskis og undir-
tektir allra hvatamála bergmáliö í hömrunum. Aldi'ei eru þó
þreytuljóð skáldsins vonleysi og uppgjöf. Honum vex móður
viö aö sjá, „hvílík brotnar bárumergö, á byröing einum traust-
um," og veit, aö „bylgjur þær sem brjóta knörr, bera þó aö
landi", og ekki nema von aö hann vildi bjarga farmi og föru-
neyti.
En svo er þaö þó sú hlið'er hann lætur minnst á bera, en
að hann á tilfinningaríki mikiö, og þekkir jafnvel hinar svalari
rökkurgráu hliöar tilverunnar, sést bæöi áhinum óviðjafnanlegu
þýöingum hans á kvalasenunni úr Brandi og kvæðunum tveim,
eftir Belleman og Jakobsen. Þau eru þau einkennilegustu
kvæöi á voru máli, aö efni til, og kveður þau enginn er ekk-
ert þekkir utan þaö, er viörar sig úti í sólskininu.
Eftir er þá aö minnast á hiö síöasta efni hans fjölbreyttu
ljóöa. En áöur en vér gjörum þaö, mætti draga saman í nokkr-
ar setningar það, er vér höfum sagt. Þau eru öll efunar og ofur-
huga kvæði. Þrótturinn, æskan, lífiö, trúin á dáö og mátt og
megin, á sannleika er augljós í hverrilínu. Og svo er annað er
auökennir kveðskap hans, annara skálda frainar, en þaö er
„Kultur", menningar fágun. Þar stendur hann ef til vill efst.
Hann er andlegur „Aristocrat," og tígulegur aöalsbragur er á
öllu er hann segir,— aöalsbragur sá, er skapast af andlegum yfir-
burðum framar en líkamlegri fæðingu. Og heilsa ljóöa og
hugsjóna hans er góð, hvort heldur þaö er um þær „yndislegu