Heimir - 01.10.1908, Blaðsíða 16

88
r r k r m r r
skapa prentvélar og lofgjörSasmiSir. Þessi síöari flokkur hefir
oft misjafnar verkanir á mannssálirnar. „Söngkonan" minntii
skáldið á strákapar frá æsku árunum, er hann heyrSi. í hennii
hljóðin,
„Til gulu kisn Iiirgsa eg hrærður, i
er hengdi eg eitthvert sinrn,
Og þó eg sé nú því nær ærSur, l|
þunga iðrun finn."
Þá eru þau kvæði ótalin,. er helzt birta lífsskoðanir skálds-
fns, þó óljóst og. skýringalaust, á dulræni lífsins. Má þar
nefna „Systurlát" (bls, 134), sem hiö tilkomumesta.. Annars-
lífs hugmyndin óskír, en jafnlyndi og stilling mikil, að taka öllus
mannlega er býöst frá hendi tilverunnar hér eða hinumegin graf-
ar. Annars éru spurningarnar margar, og hver hugsandi mað-
ur hefir ekki margs að spyrjast um þetta líf ?
„Til hvers er þetta allt, þegar allt er svo valt?"
Tilveran eins-og eilíft óendanlegt haf. Mannslífið eins og
alda, er rís og fellur. Hvað verður um ölduna?
„Eg unga Öldu sé rísa... .útaf hnfga
um ískalda nótt áður sól fékk að stíga.
Hvar er hún, hvar er hún? Hvort er hún þá daín?....
Er þá krafturinn sjálfur svo veikur?......
Fæðíst hún ef til vill fegri á ný
þegar flotinn þinn Iffgar upp hreinni og sterkari blær?
Svara mér sær— sær— hvenær?"
I flæðarmálinu heyrast margar slíkar raddir. En svarið til
allra er hið sarna. Þögn og steinhljóð. Trúin ein býrtil svör.—
Þau svör eru mörgum ónóg og þeir kjósa heldur óvissuna.
Kvæðið „Niðaróður" er nokkuð á annan veg. Maðurinn jr
les sálarástand sitt sjálfur inn í tilveruna, og út úr henni aftur.
Manninum svipar til náttúrunnar. Hvorttveggja á sömu upp-
tök og endir, ?
„Hve ólíkt heyrist þeim Ölduhljóðið?
Hve ólíkt skilja þeir gamla Ijóðiö?"