Heimir - 01.01.1910, Blaðsíða 18

A bak viö krána lá dökkleit mómýri, meö •svörtum mó-
byrgjum og djúpurn, hættulegum gryfjum. Og á milli lyngþúf-
nanna lá grasrönd í bugöum, líkt og vegur, en hún var ekki
vegur, því hún endaöi viö mógryfju, sem var stærri og dýpri en
allar hinar.
En í grassröndinni lá refurinn alveg ffatur og beið, og hér-
innu hoppaöi léttfætur vfir lyngiö.
Það var auövelt fyrir refinn aö reikna út aö hérinn mundi
ekki taka löng stökk svo seint um kvöld. Hann lyfti varlega
upp mjóa trýninu og hugsaöi sig um; og um leið og hann lædd-
ist til baka meö vindinum, til aö finna hentugan staö, þaðan
sem hann gæti séö hvar hérinn endaði stökkið og legöist niður,
velti hann fyrir sér meö mestu ánægju hvernig refarnir verða
stööugt slungnari og slungnari, oghérarnir stööugt heimskari og
heimskari.
Inni í kránni var óvenjulega mikiö aö gera, því tveir um-
feröasalar höföu beöiö um hérasteik; þar á ofan var veitinga-
maöurinn á uppboöi í Histed, og ínaddaman var aldrei vön aö
fást viö annað en matreiösluna. En nú vildi svo illa til aö
málafærslumaöurinn þurfti aö finna veitingamanninn, og þar
sem hann var ekki heima varö maddaman aö taka á móti löng-
um skilaboðum og afar áríöandi bréfi, sem geröi hana aldeilis
ruglaöa.
Viö ofninn stóö ókunnugur maöur í olíufötum og beið eftir
sódavatnsflösku ; tveir fiskikaupmenn höföu þrisvar beöið um
koníak íkaffið; vinnumaöurinn stóö meö tóma lukt og beiö eftir
ljósi; og laóigur og magur bóndi fylgdi Karen áhyggjufullur meö
augunum; hann átti aö fá 63 aura til baka úr krónu.
En Karen gekk á inilli án þess aö flýta sér og án þess aö
ruglast hiö minnsta. Þaö var ótrúlegt að hún gæti munað alt
þetta. Stóru augun og undrandi augabrýrnar voru eins og í
ákafri eftirvæntingu; hún hélt litla fallega höföinu beinu og
kyrru—eins og til aö truflast ekki í öllu því sem hún þurfti aö
hugsa um. Blái hvergarnskjóllinn hennar var oröin of þröngur,
svo aö hálsbandiö á honum gekk inn í hörundiö á hálsinum fyrir
neöan hársræturnar.