Heimir - 01.01.1910, Blaðsíða 21

HEIMIR
ii 7
andlitum, og þegar hún ööru hvoru leit upp smaug tillitiö í
gegnum þá.
En þegar hún fann aö þeir horföu stööugt á sig gekk hún
inn þangað sem umferöasalarnir sátu og boröuðu, og fór aö fægja
skeiðar við veitingaborðið.
“Tókstu eftir póstinum ? ” sagði annar umferðasalinn.
“Nei, ég rétt sá hann í svip; hann fór víst strax út aftur,”
sagöi hinn, með munninn fullan af mat.
“Fjandi laglegur maður ! Eg hefl víst dansaö í veizlunni
hans.”
“Svo—er hann giftur ? ”
“Já reyndar !—Konan býr í Lemvig; þau eiga vísttvö börn.
Hún var dóttir veitingamannsins í Ulstrúp, og ég kom þangaö
einmitt brúðkaupsnóttina. Það var skemtileg nótt, skal ég
segja þér.
Karen lét skeiðarnar detta og gekk út. Hún heyröi ekki
hvaö þeir kölluöu á eftir henni í stofunni. Hún gekk yfir garö-
inn og inn í herbergið sitt, lokaði dyrunuin og byrjaði eins og í
leiðslu að laga til rúmfötin. Augun í henni stóöu hreyfingarlaus,
hún lagði hendina á brjóstiö—hún stundi, hún skildi ekki—hún
skildi ekki—
En þegar hún lieyröi maddömuna kalla í eymdarróm Karen!
—Ixaren!” þá reis hún upp, fór út um bakdyrnar á húsinu og út
á heiöina.
Grasröndin hlykkjaðist í dimmunni á milli lyngþúfnanna
líkt og vegur, en hún var ekki vegur, enginn skyldi trúa að hún
væri vegur, því hún lá alveg frain á bakka mógryfjunnar.
Hérinn stökk upp, hann hafði heyrt skvamp. Hann þaut
af staö eins og hann væri vitlaus, í löngum stökkum; stundum
samankýttur með fæturnar undir sér og hrygginn í kryppu.stund-
um útteygöur, ótrúlega langur—eins og á flugi hentist hann
áfram yíir lyngið.
Refurinn rak upp mjóa trýnið og horföi hissa á eftir héran-
um. Hann haföi ekki heyrt neitt skvamp, Því hann var
kominn skríöandi samkvæmt öllum reglum listar sinnar niður í