Heimir - 01.05.1911, Blaðsíða 21

HEIMIR
213
hiklaust játandi, en BergursagSi: “Ja—þaö held eg”. “Jæja,
þiö fylgiö ykkar sannfæringu, og eg minni. Eg vona að viö
getum veriö eins góöir kunningjar fyrir því”. Svo fór Bergur.
Þá haföi Jakob komiö auga á Valda. Leiddi Gunnlaugur
« Blöndal hann. Snaraöist Jakob aö og tók hann og leiddi hann
burtu og kvaö hvern einn geta komið og sótt hann sem vildi.
Ekki varö þó af því, en óþvegin orö fóru milli. Hélt hann svo
* meö Valda heim til móöur nans, og va.rö hún fegin mjög, erhún
heyrði hvaö gera átti.
111 þótti J. æfi sín eftir það um veturinn í skólanum. Gerðu
piltar honum alt til skapraunar. Þó hélt hann áfram aö vekja
og loka eins og áöur og vægði í engu til viö pilta, ef því var að
skifta. Nokkuð batnaöi þó viöbúöin eftir atvik, sem fyrir kom
síöar. Hann var vel kunnugur Þorsteini Jónssyni, er þá var
settur stiftamtmaöur. Haföi hann fylgt honutn utn haustið frá
Glautnbæ suöur og kynst honutn meira. Hittust þeir eitt sinn
hjá frú Finsen, ekkju Ólafs landfógeta, móöir þeirra Vilhjálms,
Hannesar, Jóns og Óla. Haföi J. verið þar í kosti og kom þar
oft og var ætíö velkominn. En þó voru þeir bræður nú eins
kaldir viö hann og aörir. Þegar þeir Þ. komu þar, var enginn
heima nema frúin og hún feröbúin að ganga út. Gat hún ekki
frestað því, en baö þá bíöa sín; hún yröi ekki lengi. Þeir tóku
því vel og fóru aö spjal'a saman. Fór Þorsteinn brátt aö tala
um “pereatið” og varö stóroröur rnjög, ásakaði pilta harðlega
og kallaöi þá öllum illum nöfnum. Jakok fór aö mæla þeitn bót
og reyna eitthvaö aö afsaka þá; þetta heföi nú veriö sannfæring
þeirra og þeim fundist þetta rétt. “Ætlar þú að fara aö mæla
þeim bót. . . hundunum, sem gatst þó ekki fylgt þeim í svívirö-
» ingunni?” segir þá Þorsteinn, “eöa því gatst þú ekki verið með
þeim?” “Af því aö eg áleit þaö rangt og fylgdi svo þeirri sann-
færing minni. Þeir álitu “pereatiö” rétt og fylgdu sinni sann-
v færing, og mér finst það ætíð bót í máli, þó að menn geri eitt-
hvað rangt, ef þeir gjöra það af þeirri sannfæringu, að það sé
rétt.” Þorsteinn varö ókvæöa viö og kvaö þaö hafa legið svo í
augum uppi, að þaö væri rangt, þar sem slíkur maður sem Egilsen
heföi átt í hlut o. s. frv. Fór svo að úr þessu varð hin versta
L