Heimir - 01.06.1911, Qupperneq 21

HEIMIR
237
bezt væri aö fá efnarnenn til að gefa svo um munaöi, en sem
betur fó hélt nefndin sér viö þá aðferðina. aö setja upphæðina,
sem hver einstaklingur var beðinn um, svo lágt, að engan
munaði um að gefa. Þetta var lang-skynsamlegast. Með því
vanst tvent: að samskotin urðu nokkurn vegin almenn, og að
'engir, gátu gefið í því skyni að láta á sér bera.
Þá voru ekki heldur allir á eitt sáttir um að minnisvarði
væri það bezta sem íslenzka þjóðin gæti fengið til minningar
um Jón Sigurðsson. Raddir heyrðust, sem sögðu að hyggileg-
ast væri að stofna einhverja sjóði, sem seinna mætti nota, er
bæru tiafn hans. En sú hugmynd fékk, sem betur íór mjög
lítiö svigrúm, því bæði var meiningin heima á Islandi frá byr-
jun sú, að minnisvarði yrði reistur, og sömuleiðis voru flestir
hér vestra á þeirri skoðun, að það ætti bezt við, væri reyndar
alveg sjálfsagt. Minningarsjóðir til að efla mentun og menn-
ingu eru ágætir, en rninningin geymd í fögru listaverki, háleit og
upplyftandi fyrir öll landsins börn er þó betri. Þó íslenzka
þjóðin sé fátæk getur hún ekki fremur en aðrar menningar-
þjóðir sökt sér svo ofan í búhyggju, að hún meti listina lítils,
eða hugsi fyrst urn sparnað, þegar um það er að ræða, að halda
á lofti minningu sinna beztu tnanna.
Sainskotin hér vestra gengu vel, um það ber öllum saman.
Ilefðu samt mátt ganga betur, sérstaklega hér í Winnipeg, ef
rétt aðferð hefði verið notuð við söfnunina. En hvað um það,
árangurinn var góður og sýnir sanna ræktarsemi við föðurlandið,
sem er þó naumast meira en nafnið eitt fyrir all-marga sem hér
eru taldir Islendingar.
Og nú eigum vér Vestur-Islendingar að fá minnisvarða.
Nefndin heima lætur steypa tvær styttur og sendir oss aðra að
gjöf-
Þakkir á hún skilið fyrir það. Ánægjulegri hefði viður-
kenningin fyrir þátttöku vora í kostnaðinum ekki getað verið.
Vér verðum að fá varðanum góðan stað að standa á, og
búa sómasamlega um hann.