Muninn - 01.03.1978, Side 22

OTÍMABÆR VORFIÐRINGUR 'A GOU ARIÐ 1978.
Með hækkandi sólu tekur líf að færast í mannfólkið. sífellt
fleiri láta eftir sér þann munað að brosa út i annað. Allt tal
um gengisfellinguog gjaldeyrisbrask verður mönnum leiðitöm þula.
Syfjaóur veruleikinn drukknar í hugrenningum um vorið góða grænt
og hlýtt.
Nemendur koma upp um ólestur sinn og áhugaleysi með glápi
út um glugga. Spurningum kennaranna er svarað með tómu skensi og
útúrsnúningum. í leikfimitímum dunda flestir sér við að skafa skít
undan nöglum tánna eða bora í nefið á næsta manni. Kæruleysi er
farið að gera vart við sig meðal ráðvöndustu nemenda og jafnvel ein-
staka kennari leyfir sér að segja eitthvað fallegt. "Svona er lif-
ið" sagði einhver spakur maður forðum og ég veit ekki nema það sé
rétt.
Annars mun einhver pestarskömm vera farin að læsa klónum í
setuþreytta búka nemenda og einstaka góðviljaða kennara. íbúar
heimavistarinnar standa snópandi i einfaldri röð hvern matmálstima
með diskana útrétta. Engin pest né plága virðist geta lamað matar-
lyst þeirra. En bráðum verða öll misdægur á braut og Polluri'rin fær-
sinn eðlilega litarhátt á ný.
Dagar liða og allt i einu þagnar hið vinarlega brak i gólfum
gamla skólahússins. Þá eru komnir páskar. Daglangt ómar fyrir eyrum
blessað guðsorðið og kirkjukórar hvaðanæva af landinu svifa á
vængjum söngsins gegnum hug og hjörtu landsmanna. Með gróðaglampa
i augum og til að sýnast ekki öðruvisi en hinir, ganga börnin
prúðbúin upp að altari og láta fermast.
Það er með ólikindum hversu vel hefur tekist að gera helstu
hátiðir og tyllidaga ársins drepleiðinlega. Hinn eilifi þrihyrn-
ingur sem samanstendur af góðlega guðsmanninum, konunni úr Vestur-
bænum og kvenfélagsformanninum hefur fyrir löngu siðan sagt skilið
við allt sem nefna mætti umburðarlyndi og rökrétta hugsun. Þessi
nátttröll sem dagað hafa uppi á þessari öld upplýsingar og fram-
fara virðast hafa öll völd i hendi sér. En nóg um það i bili.
Mitt i óðaverðbólgunni og öðrum þjóðlegum glundroða dafnar
menningarblómstrið. Við skulum lifa og njóta góðra lista enn um
stund. Sá dagur kemur er við verðum að axla að fullu skuldabagga
þann sem rikjandi kynslóð er nú i óða önn að hlaða handa okkur.
Þegar þar að kemur þörfnumst við alls þess frumleika og framtaks-
semi sem i okkur býr til að leysa þjóð vora úr viðjum. Berjum okk-
ur á brjóst og sjúgum upp i nefið.
Frh. bls. 34.
22