Muninn - 01.03.1978, Side 9

G@RE)Í@N
ÖRSTUTT ÆVIÁGRÍR
"Það er ást á götuhornunum", sagói gamla konan og hryllti.
"Ég held það sé í lagi", sagði bóleraður töffari og small á henni
leðurklætt lærið. SÚ gamla gaggaði og rölti inn í nærtækt bakarí.
Á virkum dögum ganga tvær stéttir um og horfa. Eru, tala við
sjálfar sig og aðra, þegja, ganga hægt og hratt, rölta. Það er
gamla fólkið á hægri vængnum og unga fólkið á hinum. FÓlk. í miðj-
unni er ekki fólk, heldur þeir sem vinna, - hlaupa. Menn eru ung-
ir og rífa kjaft, fara síðan að vinna með bremsuför í sálinni,
verða gamlir og krafsa kargir í bremsuförunum. Deyja að lokum úr
of stórum ævikirtli. 1 jaðri vinstri vængsins, rétt um leið og
menn hætta að vera til, er hugsjónasvelgurinn. Þar erum við al~
veg að gufa upp og út úr okkur.
Það er að koma skip. Þetta er ekki fyrsta skipið í heiminum
en með þessu skipi er söguhetjan okkar að koma. Daglaukur Bandar,
maðurinn sem öllu vildi breyta og gat það jafnvel. Hann byrjaði
að beita sér fyrir sálrænni lausn vandamálanna sem virtust einkum
vera ríkjandi hér hjá okkur og það í töluverðum mæli. Margir,
reyndar flestir, biðu hans með óþreyju. Meirihlutinn hafði tölu-
verðan skelk en nokkrir töldu að Daglaukur myndi litlu áorka frek-
ar en aðrir sem á þessum málum höfðu snert. Flestir voru þó sam-
mála um að ef einhver fengi einhverju breytt, þá væri það Daglaukur,
þetta væri atorkumaður til allra verka og þá sérstaklega á sálræn-
um sviðum.
Frh. bls. 33.
9