Muninn - 01.03.1978, Blaðsíða 23

» c*>
LIF.
Þaó er maður á götuhorninu aó
tala við sjálfan sig. Litið far
myndast á öðrum handleggnum á
honum og hann tekur það af.
Það eru skip að sigla út úr
höfninni og önnur að koma i
staðinn. Menntamennirnir eru
montnir og plássið er orðið
of lítið fyrir þá. Margir
þeirra eru farnir, sumir
eru jafnvel dánir. Ein og
ein kría flögrar um og það
er ekki laust við að þær
skammist sín. Bátarnir
i fjörunni elskast, loðn-
an er horfin og sumir
bátanna fara i felur.
Er ekki gaman að vera
til?
Við sem ennþá erum
lifandi heilsum hver
öðrum, spyrjum frétta
af okkar nánustu og
erum jafnvel glöð þegar okkur er sagt frá gamalli konu sem dáið
hafði um morguninn. LÍfið er svona, svona voðalega skrítið og
við höldum áfram að heilsast og vera til. Ef við reynum að brosa
koma tár undan augnlokunum og gamalmenni hrasar í ófærðinni.
Stundum nemur tíminn staðar og hættir að brosa. Menn eru farnir
að hafa það á orði að þetta sé ógeðfelldur heimur en...
Á litlum og fáförnum vegi varð banaslys. Ungur maður ók
bifreið á ofsahraða á brúarstólpa og lét við það lífið...
Aumingjar segir kaupmaðurinn og salan i síðdegisblöðunum
eykst.
Meðan á þessu stendur heldur gamall maður á götuhorni
áfram að tala við sjálfan sig.
Spaði Ásgeirsson.
23