Jólakötturinn - 24.12.1910, Blaðsíða 21

21
óþolaridi, hrædd sem geit!
Öllu á að fara fram,
fáið ykkur bara dramm!
Meðan þjóðiti þatinig reifst,
þá hefur einhver maður hreifst,
því að tappinn tryltur rauk
tindum frá, og burtu strauk;
hárið reis á höfði nianns,
hann var faónn til andskotans,
en það varsði enga stund,
eldurinn railc unr breiða grund;
enginn mátti ólma þá
aftur lykja Kötlugjá.
Forsetann hún skírði’ í skít,
skyrhákalli og hrafnadrít;
fratnaní klerka for hún spjó
fúl in dulci jubilo;
depil haggi« dreif hún hn'ð
og dálkabein úr þórskalýð,
í kaupstaðar.na stirðnað stóð
strammað uppá danskan móð.
Svo í dauðarts dimnrri Itríð
dundi seinaí.t liljóð úr lýð;
sameinaður í sorgár neyð
sannkristinn hann hreppti deyð;
eptir róstu og rarnma þraut
úr rifrildi hann dauðann hlaut;
sundurþykkur í Sesuló
»samtaka« haun loksins dó.